Tijd is volgens mij een uitvinding van de mens om de dingen die hij moet doen uit te kunnen stellen.
Ik heb al twee weken geen zin geschreven. Je zou kunnen zeggen dat ik dus tijd te veel heb.
Om nu voor de tweede achtereenvolgende week niets op mijn website te zetten, is mijn eer toch ook weer te na. Van uitstel mag geen afstel komen. Als ik de maandag wil zien te halen met een stukje dan moet ik ongelofelijk rap gaan worden.
Ik heb vanaf nu nog drieëntwintig minuten en dertig seconden. Dat ik nu verschrikkelijk erg naar het toilet moet, komt me helemaal niet uit.
In mijn hersenpan lijkt er een zwart gat te zitten. Elke flard van een gedachte verdwijnt in de onmetelijke diepte van het niets. Krijg dan maar eens iets geschreven.
Met nog achttien minuten te gaan en de drang in mijn onderbuik die steeds heftiger wordt, besluit ik om mijn vingers het werk maar te laten doen. Gewoon rammelen. Niet nadenken. Net zo lang totdat ik aan de driehonderd woorden zit. Op zich een aardige oefening lijkt me. Niets corrigeren. Gewoon los gaan tot het klaar is. Het gaat eigenlijk nog verbazingwekkend goed als ik zie dat er nu al tweehonderdachtendertig woorden op mijn scherm staan. En nu al weer tweehonderddrieënveertig.
Met twee samengeknepen billen wordt het allengs lastiger zodat ik mijn heil toch even op een andere locatie ga zoeken. De resterende dertig woorden verzin ik daar wel even. Het moet allemaal gaan lukken voordat de kerkklok hier zijn twaalf oorverdovende hengsten gaat geven.
Hier kan de lezer zes minuten pauze inlassen om in de flow van het stukje te blijven
En dan tik ik anderhalve kilo lichter hier opgelucht maar toch bezwaard weer verder. Een stukje het licht laten zien terwijl je opgescheept zit met een zwart gat in je hoofd en een paar hamburgers in je darmen mag toch wel een prestatie van formaat genoemd worden.
Dat het eindresultaat volstrekt onleesbaar is, mag de pret nu even niet drukken.
Het vervelende is dat ik nu zelfs nog een paar minuten over heb voordat het middernacht is. Schoot me nu maar iets geniaals te binnen om dit verhaal te redden. In ieder geval ga ik dit epistel nergens aankondigen. Als ik één dezer dagen weer een beetje in goeden doen geraak dan vervang ik het stiekem wel door iets dat wel hout snijdt.
Maar niet verder gedraald nu want het is één minuut over twaalf.
Stukje daar ga je. Hopelijk dans je ergens een zwart gat in.
ik vind het boeiend om te volgen hoe jouw gedachten gaan en zich samenspannen rond tijdspanne en bilspanning
🙂 Het is voor mij ook elke dag weer spannend om te zien hoe die zich tot elkaar verhouden.
Onbedoeld maar mooi geïllustreerd hoe om te gaan met ‘writers’ block’. Gewoon rammelen. Jij legde jezelf hier een strakke deadline op maar meestal hebben we iets meer tijd. Gewoon rammelen (ook wel freewriting) werkt bij altijd prima om weggestopte ideeën naar boven te laten borrelen. En het is niet eens een onaardig stukje!
Het was inderdaad wel een rare gewaarwording om in zo weinig tijd iets te fabrieken. Wel een goede oefening want ik merk dat ik vaak toch al te veel bezig ben met wijzigen en vervolmaken voordat er al iets behoorlijks staat. Als oefening ga ik het wel vaker doen denk ik. Maar iets meer tijd om te kijken wat het geworden is, moet ik mezelf wel geven.