Als je langere tijd gestrest bent en de zee te ver weg is om te ontspannen, neem je je toevlucht tot passief vermaak heb ik aan mezelf gemerkt. Zo keek ik voor de eerste keer in mijn leven op zondagavond naar Zomergasten. Van kwart over acht tot even na enen zat ik op mijn luie gat. Bijna vijf volle uren. Dat is een hele zit op een bank die zijn toptijd al meer dan een decennium achter de rug heeft. Van zo’n avond op zo’n bank krijg je platte billen.
Nu had Typhoon (Glenn de Randamie) – als gast van de avond – een riedeltje bijzonder mooie fragmenten uitgekozen uit films en documentaires. Beethoven, Malcolm X, Martin Luther King, James Baldwin, Miles Davis en Robin Williams kwamen voorbij. Ontroerd raakte ik – zoals altijd – van het lied Gabriella’s song uit de Zweedse film As It Is In Heaven. Kippenvel kreeg ik van de uitsmijter Amazing Grace van Aretha Franklin. Typhoon bleek een inspirerende en openhartige gesprekspartner die met aanstekelijke energie zijn gedachten ventileerde.
Het was geen straf was om zomergasten uit te zitten, maar tijdens het laatste uur verslapte mijn aandacht een ietsepietsie. Iets korter had voor mij wel gemogen. Zomergasten sluit altijd af met een speelfilm die de gast mag kiezen. Ik bleef dapper zitten, want ik had alle vertrouwen in de keuze van Typhoon. Zover had hij me met zijn enthousiasme wel gekregen.
Tegen de achtergrond van de Engelse mijnstakingen ten tijde van Margaret Thatcher probeert de 11-jarige Billy Elliot zijn droom waar te maken. Billy’s moeder is overleden en hij woont met zijn vader en oudere broer in een dorp waar machogedrag de norm is. Vader en broer die, als stakende mijnwerkers, onder hoogspanning staan, moeten absoluut niets hebben van Billy’s wens om balletdanser te worden. Het gaat er niet zachtzinnig aan toe om Billy in het gareel te houden. Stiekem blijft Billy balletlessen volgen in plaats van naar de hem opgelegde bokstrainingen te gaan. Als het uitkomt dat Billy zijn kont tegen de krib gooit, zijn de rapen behoorlijk gaar.
Billy Elliot is een aangrijpende, maar ook humorvolle film met prachtige rollen van Jamie Bell (Billy) en Julie Walters (zijn balletlerares mevrouw Wilkinson). De dansscènes zijn adembenemend mooi. Het verhaal van je dromen waar durven maken, is vaker verteld en erg origineel is de film in dat opzicht niet. Toch is Billy Elliot door de manier van vertellen en filmen een bovengemiddeld goede film. Zoals het betaamd in het feelgood-genre is er ook de onvermijdelijke goede afloop. Vader en broer zetten hun bedenkingen opzij en gaan uiteindelijk achter de keuze van Billy staan. Billy zal het gaan maken als balletdanser. Na de ontroerende laatste scène slaak je een diepe zucht.
Zomergasten. Over discriminatie, moed, doorzettingsvermogen, passie, betrokkenheid en geloof.
Billy Elliot. Over wanhoop, strijd, achterstelling, ontluikende liefde, medeleven en kracht.
Een zondagavond op de bank waar een mens van opleeft en weer eens na gaat denken over de dingen die er toe doen in het leven. Je realiseert je dat je altijd tegen de stroom in je eigen keuzes kunt maken. Een mens is er nooit te oud voor. Dat inzicht was me wel vijf uur en een platgezeten achterwerk waard.