Zeehond op Texel

Als je in het zuidoosten van ons land woont dan heb je het maar beroerd getroffen. Even lekker op en neer naar de zee fietsen, is er niet bij. Ook niet als je zo’n accuutje onder je bagagedrager gemonteerd zou hebben. Zelfs met de auto is het een wereldreis. Het maakt niet uit welke kustprovincie je uitkiest. Te ver is nu eenmaal te ver.

Ons huis heeft vanwege wat hoognodig schilder- en texwerk wekenlang op zijn kop gestaan. Ik ben dus hard toe ben aan het horen van het ruisen van de golven, het krijsen van de meeuwen en het ontspannende blaffen van zeehonden.
Weliswaar hebben we al een midweekje geboekt in het uiterste noordwesten maar het startsein voor de reis kan nog lang niet gegeven worden. Voor acute noodgevallen heb ik echter een geniale oplossing bedacht. Soms sta ik gewoon versteld van mezelf.

Op Texel heb ik drie jaar geleden een klein vuurtorentje gekocht en heb ik achteloos tientallen fraaie schelpjes in mijn kontzak laten glijden. Op mijn biebje op de bovenverdieping heb ik met die attributen het strand van De Cocksdorp natuurgetrouw nagemaakt. In een piep en een zucht was het voor elkaar. Het trainen van onze hond was eigenlijk nog het meeste werk.

Gisteravond hield ik het niet meer. Ik moest naar het strand. De hond luisterde gelukkig toen ik haar riep en liefdevol droeg ik haar de trap op. In mijn biebje ging ze kalm liggen. Ze wist wat er van d’r verwacht werd. Ik zette een stoel pal voor het kleine vuurtorentje met de schelpen. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes en meende de zee al te horen. Het ultieme zeegevoel zou niet lang op zich laten wachten.

Ik draaide me om naar mijn hond en stak mijn rechterwijsvinger op. Ze was er klaar voor. “Let op”, zei ik. Ze spitste haar oren.
Mijn commando kwam rustig en overtuigend: “Doe zeehond”.
Ze sloeg direct haar voorpootjes tegen elkaar. Ik glimlachte, sloot mijn ogen en wachtte op het heerlijke geluid dat zou volgen. Het bleef akelig stil. Drie geluidjes hoefde ze maar te maken. Maar misschien geneerde ze zich ineens. Ik zal nooit weten waarom het oink, oink, oink deze keer niet te horen was.

9 gedachten over “Zeehond op Texel”

Reacties zijn gesloten.