Wat je zaait, zul je oogsten

Het beetje sneeuw dat er gevallen was, mocht geen naam hebben. Toch meende ik in de verte op een picknicktafel in het bos een sneeuwpopje te zien staan. Toen ik dichterbij kwam, bleek mijn vermoeden juist. Het was een zielig wit figuurtje met één oog en mossig haar. Ik begon onbedaarlijk te lachen.
“Wat ben jij een verschrikkelijk lelijk klein opdondertje”, sprak ik het poppetje toe.

De volgende dag maakte ik dezelfde wandeling en de tafel kwam weer in zicht. Van het sneeuwpopje was weinig meer over. Mijn botte schoffering was hem niet in de koude kleren gaan zitten. Van puur verdriet had het zichzelf tot een plas water gehuild dat van de tafel op de grond gelopen was.
Inmiddels was het weer gaan vriezen.
Met mijn rechtervoet stapte ik op het verwaterde lichaampje dat nu ijs was. Ik verloor mijn evenwicht en mijn enkel klapte dubbel. Ik strompelende kermend naar huis.

14 gedachten over “Wat je zaait, zul je oogsten”

Reacties zijn gesloten.