We hadden er in ons enthousiasme geen seconde rekening mee gehouden dat het nog volop herfstvakantie in het midden en het noorden van het land was. In zo’n vakantieweek is het iets te druk voor iemand met zoveel stilte-genen in zijn lijf als ik. Overvolle fietspaden, bomvolle restaurants en steile Gelderlandse heuveltjes die uit het niets opdoemen. Dat laatste mag dan wel niet de schuld van die herfstvakantie zijn, maar pijnlijke kuiten krijg je er wel van.
Op het park waar we in een hutje zaten, huurden we een paar krakkemikkige fietsen en goedgemutst namen we plaats op de zadels. Onze goede zin dankten we vooral aan mijn VIP-kaart van de BankGiro Loterij. Met z’n tweeën mochten we gratis daar naar binnen waar onze bestemming lag. Een mens wordt, als het zonnetje ook nog eens vrolijk schijnt, opgewonden van zo’n geboden buitenkansje.
Het Kröller-Müller is een prachtig museum dat in het al net zo schitterende Nationaal Park De Hoge Veluwe ligt. Naast een heerlijke beeldentuin buiten, kun je binnen terecht voor veel moderne kunst en nog meer Vincent van Gogh. Het kunsthandeltje werd zo’n eeuw geleden bij elkaar gesprokkeld door Helene Kröller-Müller Zij liet ook het jachthuis Sint-Hubertus ontwerpen door Berlage. Het buitenverblijf van Helene en haar welgestelde echtgenoot Anton werd gebouwd in de vorm van een hertengewei. En omdat mijn tweede doopnaam Hubertus is, moesten we daar op de fietsen vanzelfsprekend ook even langs.
Ik ben precies 1300 jaar na die beroemde Sint-Hubertus geboren. We zijn allebei van ’56. Hubertus stierf in ’27. Ik hoop maar dat we hier niet synchroon gaan lopen. Hubertus stortte zich op de jacht. Hij zag een geweldig groot hert op een niet te missen afstand. Net toen hij aan wilde leggen, verscheen een lichtend kruis tussen het gewei van het hert. Op dat moment klonk er een stem die zei: ‘Hubertus, waarom verlies je je tijd met dergelijke bezigheden?’ Hubertus schoot niet. Hij gooide het roer om, werd bisschop en in 743 heilig verklaard.
Thuisgekomen van het midweekje gebeurde er iets wonderbaarlijks. Geen sprankje inspiratie of schrijflust kwam er omhoog geborreld. Ik staarde naar het stenen schaapje op mijn bureau. Er viel een schaduw van de bureaulamp over het kopje van het beest. Een schaduw in de vorm van de H. Dat moest de H van Hoe-is-het-mogelijk zijn want duidelijk hoorde ik het schaap zeggen: ‘Mies, als je geen zin hebt om te schrijven waarom verlies je je tijd er dan mee?’
Nu weiger ik ten enenmale om naar een blèrend schaap te luisteren. Zeker als dat geluid minder overtuigend is dan dat van het hert van Hubertus. Omdat paarse kleding me sowieso niet staat, ben ik ook niet in de wieg gelegd voor bisschop. Ik gooide mijn kont tegen de krib, begon te tikken en liet een mooie heiligverklaring in 2043 aan me voorbijgaan.
Heilig betekent toegewijd. Dan verklaar je jezelf toch gewoon toegewijd tot je blogs. Dat maakt je dan een blogheilige, waarschijnlijk de eerste.
Ik vind het wel een mooie titel eigenlijk. Die houden we er in.
Mies, ik mis je in Colums en korte verhalen. Wel weer een prachtig verhaal.
Ik ben bewust bij alle facebookgroepen weggegaan. Nu bezig om helemaal afscheid te nemen van facebook. Voorlopig blijf ik er nog linkjes zetten omdat sommigen me anders niet vinden. Vandaar dus. ?
Geinig om te lezen dat de kleur paars jou niet staat. Wetende dat jij kleurenblind bent ?? Wellicht heeft je lieve vrouwtje je dat verteld Mies ?☺️
Sinds ik die paarse sokken ooit kocht, weet ik het.