Waar gehakt wordt…

Een mens is na zijn heengaan door de bank genomen niet erg lang presentabel meer.
Na hooguit een week wordt hij in een kist of urntje gekieperd. Snel een hoop zand erover dan wel het dekseltje erop en het eens zo vrolijk rondhuppelende persoontje is definitief van de aardbodem verdwenen.
Van sommige nepheiligen of onheilsprofeten werd er in vroeger tijden nog wel eens een vingerkootje of knieschijf tentoongesteld als relikwie voor de goedgelovigen maar daar bleef het meestal toch wel bij.
Nee, dan de boom. Die overtreft de mens in dat opzicht verre in mogelijkheden.
Als de eik, beuk of populier door de hakbijl of kettingzaag het loodje heeft gelegd dan wordt hem vaak nog een fraai gedeeltelijk leven na de dood gegund.
Vooral het middenstuk is daarbij aan een niet te stuiten opmars bezig. Met een beitel kan daar zonder al te veel inspanning wat hout uitgehakt worden zodat er keurig een woord verschijnt. Of zelfs hele zinnen als er een klein beiteltje gebruikt wordt.

Halverwege mijn nieuwe fietsroute ligt een behoorlijke plas toeristisch water. Bijzonder leuk voor mensen die zich op zondag vervelen. Ze kunnen er een rondje omheen lopen. Om het beginpunt van de wandelroute te markeren, ligt er zo’n vakkundig bebeiteld boomsegment dat de naam van het watertje openbaart: Meertjesven.
Die stam moet zich niet erg prettig voelen met zo’n onzinnig woord pontificaal op zijn bast.
Er ligt in het betreffende bosgebied maar één meertje. Of één ven als je het zo wilt noemen. Waarom iemand die plas water Meertjesven heeft genoemd, is van een ongekende ondoorgrondelijkheid. Geen mens die het snapt. Voor hetzelfde geld was het Meertjesmeer of Vennetjesven geworden. Meertjesven klinkt misschien nét iets beter maar ontbeert natuurlijk evengoed elke logica.
Die horizontaal geplaatste boomstam is er mooi klaar mee en ligt daar verbouwereerd zon, regen en wind te trotseren. Veel liever had hij voor het IJsselmeer, de Oostvaardersplassen of Loch Ness gelegen.
Hij schaamt zich voor die naam en zou ongetwijfeld geopteerd hebben om als kachelhout of een immense stapel lucifers in het hiernamaals te verschijnen.

Joost mag weten hoe lang hij daar nog moet liggen. Tientallen jaren waarschijnlijk. Net zo lang tot de insecten hem opgepeuzeld hebben. Al die tijd met dat Meertjesven op zijn buik.
Ik zou hem graag uit zijn lijden verlossen. Jammer dat we geen open haard hebben.

14 gedachten over “Waar gehakt wordt…”

Reacties zijn gesloten.