Met haar rug naar me toe keek mijn moeder uit het raam van het verpleeghuis.
‘Wat zou dat witte spul zijn dat daar overal ligt?’, vroeg ze met zachte stem.
‘Dat is sneeuw’, zei ik.
Ze draaide zich langzaam om en keek me verbaasd aan.
‘Erg mooi hoor, maar ken ik u ergens van?’
Opgenomen in de bundel 55 woordenverhalen deel 1
Nog een stukje lezen :

Slijtage aan het achterwerk
Mijn achterwerk is behoorlijk aan erosie onderhevig. Zeker in vergelijking met de rest van mijn toch wel aardig intact gebleven lichaam. Zo'n slijtage op die ...

In de knoop
'Levert dat nou nog iets op dat blogjes schrijven?''Het kost alleen maar tijd en geld.''Waarom doe je het dan?''Voor het schrijfplezier.''Krijg je er nou nooit ...
Geweldig Mies een welverdiend gefeliciteerd
Leuk om te horen. Dank je, Dimph.
Met een paar woorden een verhaal met zo’n enorme lading neerzetten. petje af Mies. Heel mooi gedaan.
Slechts een paar woorden, maar toch o zo verdrietig.