Met haar rug naar me toe keek mijn moeder uit het raam van het verpleeghuis.
‘Wat zou dat witte spul zijn dat daar overal ligt?’, vroeg ze met zachte stem.
‘Dat is sneeuw’, zei ik.
Ze draaide zich langzaam om en keek me verbaasd aan.
‘Erg mooi hoor, maar ken ik u ergens van?’

Opgenomen in de bundel 55 woordenverhalen deel 1

Nog twee stukjes om te lezen :

Tijd heeft vleugels en geen teugels

26 april 2020

'Kijk', zei mijn vrouw en ik keek, maar zag niets. Haar hand was te groot. Het bleek een paar tellen later een minuscuul fotootje te ...

Vraagje

26 april 2014

"Schrijf je wel eens heel korte verhaaltjes?", vroeg ze."Nee, nooit", antwoordde ik ...