Met haar rug naar me toe keek mijn moeder uit het raam van het verpleeghuis.
‘Wat zou dat witte spul zijn dat daar overal ligt?’, vroeg ze met zachte stem.
‘Dat is sneeuw’, zei ik.
Ze draaide zich langzaam om en keek me verbaasd aan.
‘Erg mooi hoor, maar ken ik u ergens van?’

Opgenomen in de bundel 55 woordenverhalen deel 1

Om nog een stukje te lezen :

Ongeduldig

21 maart 2019

Het kaboutertje klom op de bank en ging naast me zitten. ‘Hoi’, zei hij opgewekt. Ik vond het een zwakke opening van die kobold met ...

Bundel – deel 4

13 maart 2019

Ik heb een te ongeduldige inborst om aan verhalenwedstrijdjes mee te doen. Het wachten op uitslagen is slecht voor mijn zenuwen en zorgt ervoor dat ...