Met haar rug naar me toe keek mijn moeder uit het raam van het verpleeghuis.
‘Wat zou dat witte spul zijn dat daar overal ligt?’, vroeg ze met zachte stem.
‘Dat is sneeuw’, zei ik.
Ze draaide zich langzaam om en keek me verbaasd aan.
‘Erg mooi hoor, maar ken ik u ergens van?’

Opgenomen in de bundel 55 woordenverhalen deel 1

Om nog een stukje te lezen :

Met terugwerkende kracht

6 september 2018

Het was een rammelende schroothoop waar een normaal mens de weg niet meer mee op zou durven. Dertig jaar oud moest het vehikel zeker zijn ...

Nachtwerk

27 september 2014

Samen met mijn vrouw en mijn smartphone lig ik in bed.Ik probeer zo weinig mogelijk geluid te maken maar dat lukt me van geen kanten.Bij ...