Met haar rug naar me toe keek mijn moeder uit het raam van het verpleeghuis.
‘Wat zou dat witte spul zijn dat daar overal ligt?’, vroeg ze met zachte stem.
‘Dat is sneeuw’, zei ik.
Ze draaide zich langzaam om en keek me verbaasd aan.
‘Erg mooi hoor, maar ken ik u ergens van?’

Opgenomen in de bundel 55 woordenverhalen deel 1

Nog twee stukjes om te lezen :

Geduld is een schone zaak

8 november 2018

Je ziet het aan de buitenkant niet maar toch ben ik een notoire stresskip. Ik heb geleerd om mijn rol als relaxed rondscharrelend wezen met ...

Zinken teiltje

3 januari 2018

Mijn leercurve als kind om mijn bed 's nachts droog te houden, mocht gerust dramatisch genoemd worden. Het was eigenlijk meer een vlakke lijn. Ik ...