The Pelican Brief – Van de andere kant

Twee jaar geleden kreeg onze huiskamer, door wat professioneel tegen de muren gekwakte emmers verf, een frisser aanzien. De inboedel had voor dat karwei noodgedwongen even het veld moeten ruimen. Mijn bescheiden arsenaal aan films verdween naar de zolder en kwam er nooit meer vandaan. Ik heb sindsdien geen speelfilm meer vanaf een rond schijfje gezien. Het kijken naar films die op tv uitgezonden worden, deed ik sowieso al zelden. Ik heb weliswaar een tv-gids die me ooit door een zendgemachtigde is aangesmeerd, maar waar die gids zich elke week verstopt, is tot op heden een onopgelost mysterie.

Onze internetprovider hield er mee op. Diezelfde aanbieder had er ook altijd keurig voor gezorgd dat we konden bellen en tv-kijken. Er kwam na een hoop gedoe een andere leverancier. Er moesten eigenlijk nieuwe kabels achter de plinten gelegd worden. Ik haat nieuwe kabels leggen achter plinten. Dus werd de tv – die nog nooit van z’n plek geweest was – naar die hoek van de kamer geschoven waar miljoenen bytes zich zouden gaan verdringen voor een plekje in een ultramodern kastje. De tv kon plotseling dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden. Er bleek zelfs een tv-gids op te zitten. Het apparaat was zó intelligent geworden dat ik ook scheen te mogen kiezen wannéér ik iets wilde kijken. Door de noodgedwongen verplaatsing van de tv kon dat kijken voortaan ook liggend op de bank.

Ik zag op die ingenieuze tv dat The Pelican Brief naar het boek van thrillerschrijver John Grisham uitgezonden werd. Ik vond dat ik de gok maar eens moest wagen. Denzel Washington en Julia Roberts zijn de beroerdsten niet om een paar uur tegenaan te kijken. De bank lag lekker en ik zonk aangenaam weg. Van de film snapte ik na een kwartier al niets meer. Ik focuste me regelmatig op Julia en voorkwam daarmee dapper dat mijn ogen niet helemaal dichtvielen. Nadat er twee uur en een kwartier voorbij waren, begreep ik nog minder van alles wat er voorgevallen was. Maar ik had het wel mooi gered. Een film liggend op de bank helemaal afgekeken.

Erg gelukkig was ik er niet van geworden. Ik ben geen op de bank neerploffende thuiskijker. Ik hoor rechtop in een bioscoopzetel te zitten. Ik ga deze week maar weer eens op zoek naar een buitenlocatie waar een goede film draait. Suggesties zijn van harte welkom. Als ik er maar niet bij hoef je janken. Als je enige consideratie met me hebt dan alsjeblieft geen films voorstellen in de sfeer van Finding Nemo, Hachi, The Champ of Bambi.

Fluitende kogels van Clint Eastwood

11 juni 2020 / Films

Billy Elliot – Zomergasten

22 juli 2020 / Films