IT – Ultieme verschrikking

Mijn ex-collega heeft een huiveringwekkende fascinatie voor Stephen King. Alle boeken van de schrijver heeft hij in zijn bezit en hij leest ze keer op keer. Van voren naar achteren en van achteren naar voren. Daar is hij wel wat tijd zoet mee want de inmiddels 70-jarige Amerikaan heeft een aardig riedeltje boeken bij elkaar gefantaseerd. De teller staat op tachtig.
Een jaar geleden kreeg ik van die ex-collega, die toen nog een fijne collega was, een stapeltje boeken van King cadeau die hij met een prijsvraagje gewonnen had. Van die geste van zijn kant was ik zo opgetogen dat ik hem beloofde te trakteren op de nieuwe verfilming van It op het moment dat die in de bioscoop kwam.
Toen het zover was, spraken we een datum af die we noodgedwongen al snel moesten verzetten. En werd opnieuw afgesproken en weer verzet. Ontelbare keren kwam er iets tussen. Het leek wel of King een nieuw doemscenario voor ons beiden had geschreven. We kregen het niet voor elkaar en de film verdween uit de bioscopen. Één bioscoopje had in de periferie van de stad gelukkig dapper stand gehouden. Daar draaide It nog. Voor een doordeweekse dag aan de late kant maar het moest maar. Ik regelde op de valreep twee kaartjes.

We zaten twee uur en éénentwintig minuten in de zaal. Om precies te zijn van negen uur tot negen minuten voor half twaalf. Ik miste vier minuten en achtendertig seconden van de film omdat ik twee keer moest plassen. Dat het boek altijd beter is dan de film is een oud cliché maar wel eentje dat voor mij de prullenbak niet in hoeft. We hoorden veel krakende treden en aanzwellende muziek en zagen talrijke angstige gezichten in close up. De enge clown Pennywise kwam regelmatig achter een muur vandaan of uit een riool gekropen om schrikreacties te bewerkstelligen. Dat lukte hem maar mondjesmaat. Het originele verhaal van Stephen King werd – zonder al te veel diepgang – aardig gevolgd en erg beroerd werd er zeker niet geacteerd. Van een overrompelend horrorspektakel waar ik nog nachten wakker van zou liggen, was echter geen sprake.

Ik mocht nog een kilometertje of twaalf midden in de nacht terug op de fiets naar huis. Die tocht ging voor een flink deel door de bossen. De bewoners in de dure huizen aan de rand van dat fietspad hebben bij de aanleg bedongen dat de verlichting ’s avonds uit gaat. Poepiedonker was het toen ik er overheen racete.
“Rustig blijven, je bent een dappere man van boven de zestig die wel engere dingen gewend is”, schoot het door mijn bonzende hoofd. Plotseling zag ik een afschrikwekkend clowntje in de lichtbundel van mijn koplamp. Pennywise in zijn jonge jaren! Ik kneep vol in de remmen. De ultieme schrik in de week van Halloween sloeg me om mijn hart. Het gedrocht bewoog naar links en wilde me zijwaarts aanvallen. Ik stond op het punt om mijn fiets in één vloeiende beweging in de berm smijten om het bos in te vluchten. Toen pas zag ik dat ik bijna een wit konijn had platgereden.

De aankoop van het boek It (Het)
Het lezen van het boek It (het)

12 gedachten over “IT – Ultieme verschrikking”

Reacties zijn gesloten.