Ultieme uitdaging

Een beetje man dient nieuwe uitdagingen aan te gaan. Het liefst wat pittige.
Van een uurtje bungeejumpen, krijgen het zelfvertrouwen en het libido al een gigantische boost heb ik me laten vertellen.
Als je als man zijnde liever niet aan een stukje elastiek bengelt dan kun je natuurlijk ook gaan diepzeeduiken op Aruba, bergbeklimmen in de Andes of solozeilen op een oceaan naar keuze.
Zelf loop ik het liefst met een enorme boog om dat soort activiteiten heen. Ik heb nét iets te veel laffe genen. Van een spelletje patience schiet ik al in de stressmodus.

Ik had een half pilsje te veel gedronken en werd loslippig en euforisch. Dat is bij mij een foute combinatie. Ik zou het eindelijk gaan doen, riep ik. In het café klonk een staande ovatie.
Toen ik de wereld weer in wat beter perspectief zag, moest ik smoesjes gaan verzinnen.
Eerst kwam ik met een op slot gesprongen knieschijf, een besmettelijke neus- en voetschimmel en een cavia met diarree op de proppen. Toen dat weinig indruk maakte, verzon ik nog een ingezakte wervelkolom en een moeilijk te behandelen vorm van acuut geheugenverlies.
Het mocht niet baten. Mijn kameraden hielden me aan mijn woord.
“Ja, ja, ik heb er enorme zin in”, liet ik murw gebeukt desgevraagd maar weten.

De nacht voor vertrek sliep ik slechter dan normaal. In plaats van om half acht werd ik al vijf minuten eerder wakker. De spanning in mijn lijf bouwde zich razendsnel op. Toen we in de auto zaten, zag ik eruit als een zombie met buikkramp.

“Et, un peu gespannen?”, vroeg Gérard toen hij me de hand schudde. Gérard met een accent aigu want hij was geboren in Parijs liet hij me weten. Tja, dat un peu geen Nederlands was, wist ik ook wel.
Met knikkende knieën en trillende handen antwoordde ik geheel bezijden de waarheid: “Non, pas du tout gespannen, Gérard!”
De drie vrienden die meegegaan waren, sloegen me op de schouder. “Dapper hoor”, riepen ze in koor, “Succes, je bent een kanjer.”
De telefoon van Gérard ging over. Hij luisterde en gooide er drie keer merde uit.
Merde, merde, merde!
Ik keek hem angstig aan.
“Gaat niet door”, zei hij triest,” Sorry,”
“Ach, c’est la vie”, wist ik alert te melden. Mijn korte lontje werd al weer wat langer.

“Er stond te veel wind”, legde ik mijn vrouw thuisgekomen uit. Dat ik dertig schietgebedjes naar boven had gestuurd om die voor mij gunstige weersomstandigheid te bewerkstelligen, hield ik wijselijk voor me.
Ik heb behoorlijk zwakke enkels en het was toch wel een roteind naar dat vliegveldje op Texel geweest.
Nee, dat parachutespringen schrapte ik definitief van mijn lijstje.

Het pakketje kwam vanmorgen met de post. Een beetje man dient de ultieme uitdaging niet uit de weg te gaan. Dit paste beter bij me. Véél beter.
Ik nam enthousiast het boekje in mijn handen dat met de vier dozen blaadjes was meegekomen.
Mooie titel trouwens ook wel dat “Papiervouwkunst voor beginners”.

4 gedachten over “Ultieme uitdaging”

Reacties zijn gesloten.