Al vanaf het moment dat de navelstreng vakkundig werd doorgeknipt, bleek het bed met grote voorsprong mijn favoriete meubelstuk te zijn. Je zou verwachten dat ik op mijn leeftijd met plezier eens wat vroeger uit de veren zou komen. Absoluut niet dus. Een fijnere vrijetijdsbesteding dan horizontaal met een warm dekentje op het ranke lichaam bestaat er in mijn beleving niet.
Het is aan mijn werk, vrouw en hond te danken dat ik er meestal wel iets eerder uit ben dan ik diep in mijn hart zou willen. Zonder die stokken achter de slaapkamerdeur zou ik vaak pas om een uur of drie, vier in de middag de gordijnen in beweging zetten. Heel stiekem probeer ik er in de weekenden wel eens elf uur van te maken. Helaas heb ik nogal last van schuldgevoelens zodat ik dat tijdstip zelden haal.
Vorige week meende ik heerlijk aan mijn trekken te kunnen komen. Na weken grootverbruik papieren zakdoekjes, gekuch van ’s morgens tot ’s avonds en het naar binnen klokken van liters hoestdrank moest ik noodgedwongen toegeven aan mijn grootste verlangen: in bed blijven liggen.
Het werd een minder groot feest dan ik ingeschat en gehoopt had. Overdag kreeg ik nachtmerries en ’s nachts gutste met merendeel van mijn lichaamsvocht richting benedenverdieping. Na een paar dagen was ik mijn grote hobby beu. Ik douchte eens lekker gruwelijk heet, wrong mijn pyjama uit en speelde met grote overtuiging de genezen verklaarde.
Uitslapen zou vanaf dat moment verleden tijd zijn. Ik had het helemaal gehad met dat bed. De lol was er finaal vanaf. Elke morgen zou ik voortaan om zes uur opstaan. Ook in de weekenden. Misschien zou ik er zelfs wel half zes van gaan maken. Samen gezellig met de kippetjes vroeg de dagen tegemoet gaan tokken. De nieuwe ik was geboren. De navelstreng definitief doorgeknipt. Als een Phoenix uit het bed herrezen. Toen ik dit fraaie voornemen met wallen onder de ogen, een rode neus en ingevallen wangen ventileerde, kreeg ik het advies om stante pede een apparaatje met een digitaal afleesvenster in een daartoe geëigende opening te duwen. Het resultaat was conform de verwachting van de adviesgever: ik had nog steeds koorts en was behoorlijk aan het ijlen.
Ik dook het meubelstuk weer in dat eens mijn favoriet was en het voelde alsof ik er het eerste jaar niet meer uit zou komen.
O jee, en ik vind het zonde om lang in mijn bed te liggen. Als ik dagdienst heb staat mijn wekker op 5.30 uur. Als ik vrij ben “slaap ik uit” tot 7.30 uur.
Het verschil tussen dag- en avondmensen denk ik. Ik kom er ’s avonds ook maar met moeite in. Geen idee waar het aan ligt.
Dan wil je waarschijnlijk nog van alles doen.
Heerlijk eerlijk verhaal jammer dat je eerst ziek moet worden om een goed excuus te hebben. Beterschap voor zover nog nodig
Ik zit zo goed en kwaad als het kan mezelf hersteld te gedragen in de wetenschap dat ik morgen toch weer op de stoep van mijn werkgever ga verschijnen.
Ik zit dit op zondagochtend om 20 over 6 Ierse tijd te lezen. Ik heb net de katten eten gegeven. In de zomer ben ik zelfs vaak al om een uur of 5 op. Ik ben door mijn katten getraind in vroeg opstaan en vind het nu wel fijn. Ik ga echter wel weer terug naar bed, maar niet om te slapen maar om te lezen. Op die manier kom ik gemakkelijk aan mijn boekenquota voor het jaar. Slaap ze en – mocht je nog ziek zijn – beterschap.
Dat ’s morgens zo vroeg lezen, is iets dat ik nooit heb gekund. Moest ik misschien toch ook eens proberen.