Als ik de ouderdomsgenen van mijn grootvader zaliger heb geërfd, zal ik er vanaf morgen zestig procent van mijn bestaan als mens op hebben zitten. Dat is gezien mijn levensstijl al een prestatie van formaat. Negenendertig jaar heb ik dan nog te gaan. Dat moet lukken als ik af en toe een fruitsapje neem. De blender hebben we al aangeschaft.
Toch moet ik gezien mijn huidige leeftijd – je weet nooit of de motor ineens afslaat – maar eens uit de kast komen. Dat valt me best zwaar moet ik bekennen want er rust toch een behoorlijk taboe op het onderwerp.
Maar een mens kan niet tot zijn zevenennegentigste overal voor weg blijven lopen. Eens komt het moment om open kaart te spelen. Bloot met de oude billen dus.
Ik ben lid van een politieke partij. Zo, dat lucht op. Het is eruit.
Oké, ik ben geen rasechte politicus. Dat maakt het wat gemakkelijker. Ik zit niet in de tweede kamer of de gemeenteraad. Zelfs niet in de commissie voor de aanleg van de drieëntwintigste rotonde in ons dorp. Ik sta eigenlijk nogal laag op de hiërarchische partijladder. Één keer per maand breng ik namelijk het partijblaadje op de fiets rond. Voor dat edele doel leen ik een uur de fiets van mijn vrouw. Zo blijf ik toch een beetje incognito. Mijn eigen fiets kennen ze overal.
Mijn kleine verhaaltjes ontstonden tot voor kort op de fiets. Het verstand ging dan op nul en de zinnen vormden zich als vanzelf in mijn hoofd. Thuisgekomen hoefde ik dan alleen nog maar een half uurtje mijn vingers boven het toetsenbord te houden om de woordjes neer te laten dalen.
Ik ben geen muzikaal talent. Een zangstem als een schorre kraai en het ritmegevoel van een krokodil. Maar ik kan bij tijd en wijle wel meegesleept worden door artiesten die er wel voor in de wieg zijn gelegd. Omdat ik een nogal verslavingsgevoelige natuur heb, kan ik daarbij helemaal van het padje raken. De muziek toetert dan dag en nacht in mijn oren.
Momenteel ben ik in de ban van Passenger. Ik kreeg het niet voor elkaar om de Britse zanger thuis te laten toen ik aan mijn maandelijkse posttochtje begon. Mijn camouflage was nu wel een stuk professioneler want ik had oordopjes in mijn oren zitten.
Helaas hebben mijn hersenen hun jammerlijke beperkingen. Ze kunnen geen verhaaltje produceren als ze via de oren gevoed worden met lange uithalen als ‘Let her goohohohooohhooooo……’
Nee, ik ben een waardeloze multitasker.
Thuis staar ik nu wat triest voor me uit. Weer heb ik me met de muziek mee laten voeren en zit ik zonder een verhaaltje in mijn hoofd. Dit is niet de goede weg.
Nou ja, dan maar een paar keer luisteren naar ‘The Wrong Direction’ van Passenger.
Graag gelezen, Mies!!