De twee dozen lagen er al weken. Als het al geen maanden waren. Ongeopend te wachten tot er iemand actie zou ondernemen. Wie dan ook. Het maakte de dozen niet uit. Ik deed of mijn neus bloedde, want ik wist precies wat erin zat. Het waren twee schoenenrekken. Dat had mijn vrouw me direct verteld toen ze er thuis mee aan kwam zetten. Eén schoenenrek was al erg geweest, maar van twee werd ik helemaal onrustig. Ik was zo wijs geweest om niet te vragen of ik ze in elkaar moest zetten. Van schoenrekken raak ik in paniek. Sowieso raak ik altijd gestrest van alles waar losse schroeven, pluggen en andere ingewikkelde dingen bijgeleverd worden. Als er bij ons enig bouwkundig inzicht vereist is dan begin ik al te transpireren voordat ik een schroevendraaier heb opgesnord.
Mijn vrouw had één doos in de kamer neergelegd die zondagmiddag. Rustig aan beginnen zal haar credo geweest zijn. Binnen enkele minuten lagen er stangen, stukken hout, schroeven en plugjes op de grond. Ik stond erbij, keek ernaar en probeerde me onzichtbaar te maken. Toen ik na achtenvijftig minuten merkte dat er weinig schot in de zaak zat, deed ik iets doms: ik stelde de vraag die ik in had moeten slikken.
‘Zal ik het eens proberen?’
‘Nou, ik denk dat het me wel lukt. Het is even goed kijken hoe alles in elkaar moet. Van de andere kant is het misschien slim als er even iemand met een geoefend oog naar kijkt.’
Ze kent me over een paar maanden veertig jaar dus de capaciteiten van mijn ogen op dat gebied zijn haar verdraaid goed bekend. Ze weet na veertig jaar ook dat ik er altijd instink. Ik sjouwde alles om drie minuten voor half drie naar boven. Om kwart voor vier begon ik hevig te transpireren en om tien over half vijf zachtjes in mezelf te huilen. De constructie begon allengs steeds minder op een schoenenrek te lijken. Toen ik het licht zag, was het buiten al bijna donker. Om tien over negen had ik het voor elkaar. Er zaten een paar schroeven aan de verkeerde kant, maar wat betreft stabiliteit was het rek absoluut onovertroffen.
Ik was zo trots als een pauw, vloog naar beneden en gaf te kennen dat nummer twee nu in een mum van tijd klaar zou zijn. ‘Eet eerst maar een bordje nasi’, zei mijn vrouw. Toch fijn dat ze daar aan dacht. Het tweede schoenenrek had ik binnen dertien minuten opgebouwd. Er was niets op aan te merken. Puur vakwerk.
Het was achteraf enorm jammer dat ik de verkeerde keuze gemaakt had die middag. Ik had gewoon met het tweede rek moeten beginnen en de buizen, schroeven en pluggen van de eerste aan de kant moeten gooien. Zo’n tweede schoenenrek is veel gemakkelijker in elkaar te zetten. In een stief kwartiertje was ik er dan vanaf geweest.
