Dat thuiswerken beloofde een pittige uitdaging te worden. Als er iets is waar ik een bloedhekel aan heb dan zijn het wel uitdagingen. Ik liep al jarenlang te duwen, te stapelen en te verplaatsen, maar dat leidde nooit tot een resultaat om een beetje trots op te zijn. Het begon er met de maand chaotischer uit te zien. Het werd voller dan vol, maar er moest nog veel meer bij.
Ik bestelde een tafel en kocht een bureaulamp en een extra monitor. Van de zolder had ik een stoel naar beneden weten te slepen. Een ongebruikte, nieuwe computer lag nog ergens in een doos nutteloos te zijn. Het moest er allemaal naar binnen. Het leek me onbegonnen werk, want nergens ontdekte ik nog een vierkante decimeter vrije ruimte. Nooit had ik kunnen bevroeden dat ik, twee jaar voor mijn pensioen, nog aan het thuiswerken moest slaan. Ik kreeg medelijden met mezelf en met mijn mooie bibliotheekje. Hoe er op die plek noeste arbeid verricht moest worden, was me een volkomen raadsel.
De levering van de tafel liet gelukkig op zich wachten zodat ik mijn gepeins over de verbouwing van mijn biebje even kon parkeren. Op mijn allereerste thuiswerkdag kroop ik noodgedwongen in de huiskamer achter de computer. Omdat ik geen drie kwartier had hoeven fietsen, was ik veel te vroeg op mijn werk.
Ik moet toegeven dat het thuiswerken absoluut niet tegenviel. Geen telefoontjes, geen onzinnige onderbrekingen en geen slap gezever om me heen. Behalve van mijn vrouw, maar die kan – als ik mijn dag heb – wel een potje bij me breken. Ik raakte lekker in een flow en werkte een uurtje langer. Dat dat overwerk een uitzondering moest blijven, besefte ik maar al te goed. Ik heb zo mijn principes.
Ik ontving een e-mail van het bedrijf waar ik de tafel gekocht had. Het was een gekkenhuis, want iedereen scheen ineens thuis te willen werken, lieten ze me weten. Het antraciete onderstel kon zo snel niet geleverd worden. Of zwart ook goed was. Ik ben kleurenblind zodat ik keurig liet weten daar geen enkel probleem mee te hebben.
Met mijn bibliotheek annex toekomstige thuiswerkplek komt het wel goed. De nog te leveren tafel kan voor het enige raam. Die oplossing schoot me spontaan te binnen. Soms heb ik geniale invallen. Die twee stoelen die nu voor het raam staan, passen op de plaats van de relaxmat die aan de andere kant ligt. De relaxmat kan dan ruilen met de boekenkast filosofie. De filosofieboeken verdwijnen daarna naar de ene zijkant waar nu de thrillers staan. De kast met thrillers komt op de plek van de literatuur. De literatuur komt rechts te staan. Dan hou ik volgens mij alleen nog de taalboeken, de verhalenbundels en literatuurwetenschap over. Die kunnen mooi op de plek waar de relaxmat naartoe verhuisd is. Dan heb ik alleen geen plaats meer voor de relaxmat. Die mat breng ik onder werktijd dus naar de kringloop, want relaxen op je thuiswerkplek komt volgens mij toch minder professioneel over.