De man zwaaide met beide armen. Ik moest vol op de remmen. Zijn fiets stond scheef tegen de paal met plaatsnaambordjes. Hij was de weg kwijt bleek. Het dorpje waar hij heen moest, stond niet op één van de vier aanwijzers.
Hij was behoorlijk uit koers geraakt. Gelukkig kon ik hem vertellen welke kant hij uit moest. Hij dankte me beleefd en glimlachte.
“Te voet is het net zover als met de fiets hoor”, meldde ik hem vriendelijk.
Hij keek me niet begrijpend aan. Ik wees naar zijn lekke achterband.
