Dat ik wat instanties ging bellen, werd de hoogste tijd.
Het was gigantisch uit de klauwen gelopen maar ook een kans op onverwachte roem.
Ik ging op zoek naar de telefoonnummers. Twee om precies te zijn. Meer had ik er niet nodig.
Met een verse krentenbol en mijn smartphone was ik gisteren in de pauze naar mijn vaste bankje in het park gefietst. Ik las daar twintig bladzijden uit de thriller Het meisje met alle gaven.
Toen ik ’s avonds om half acht mezelf en de hond had uitgelaten, plofte ik met mijn e-reader op de bank. Ik werkte met gefronste wenkbrauwen vijf bladzijden uit Ulixes weg. Tien maanden geleden, toen ik erin begonnen was, had ik geen flauw idee gehad waar het over ging. Het was er niet beter op geworden.
Om half tien schonk ik me van de stress en de dorst een rum-cola in en verruilde Ulixes voor het boek dat op de salontafel lag. Ik las twintig pagina’s uit de chicklit De weg naar geluk.
Om half elf liet ik de hond haar behoefte nog een keer doen, goot het laatste restje rum-cola naar binnen, sleepte me naar boven en plofte ruggelings op mijn bed.
Ik graaide drie papieren boeken van mijn nachtkastje en ging er eens lekker voor liggen. Het duurde dertig bladzijden uit Gijp, vijftien uit Lezen met ALS en drie uit Wakker dromen voordat ik buiten westen de dag afsloot.
Ik droomde de eerste uren zes keer dat er een cobra in mijn spijkerbroek kroop.
Badend in het zweet werd ik om half vier wakker. Ik wist dat er een grens was bereikt. Wie leest er in hemelsnaam in zes boeken op één dag?
Er lagen nog meer boeken op mijn nachtkastje. Ik telde ze en startte toen mijn tablet, smartphone en e-reader op. Ik bleek in achttien boeken tegelijk bezig te zijn. In tien papieren en acht digitale.
Ik vroeg me af wat een bekwame psychiater hiervan zou denken.
Vermoedelijk zou hij in zijn dikke rapport schrijven wat veel mensen al weten: die man spoort niet. Van het boekenpadje geraakt en stapelgek.
Ik viel weer in slaap. Nog twaalf keer werd ik belaagd door de cobra die nu gelukkig minder afschrikwekkend was. Ik droomde voor mijn gemoedsrust dat het een verklede boekenwurm was.
De twee telefoonnummers die ik zocht, vond ik vanmorgen om precies half tien.
Eerst belde ik met de spoedeisende geestelijke gezondheidszorg en daarna met het Guinness book of records.
zo gek vind ik het niet. hoeveel tv series/programma’s volg je? met hoeveel vrienden, kennissen, buren, facebookies onderhoud je contact? onze hoofden en harten zijn oneindig groter dan we denken – misschien is het een idee om je boeken als goede bekenden te begroeten als je ze beetpakt, dan voel je gelijk wie je in je hand hebt en bij het wegleggen neem je even kort afscheid, net als van een vriend die op bezoek kwam, dan heb je weer ruimte voor de volgende. hiervan graag net zo’n leuke column als deze aanstekelijke 🙂
Zo gezien is het inderdaad zo gek nog niet. Misschien ben ik wel normaler dan ik denk. Enne…ik volg 99% minder programma’s dan ik boeken lees hoor. ?
Da’s inderdaad extreem. Drie boeken lukt me nog: een roman, een boek met korte verhalen of gedichten en een non-fictie boek. Daar houdt het dan ook wel mee op.
Dat lijkt me ook een stuk prettiger. Geen idee hoe het zover is kunnen komen bij me.