Spoorloos

De e-sigaret sleep ik echt overal mee naartoe. Ik ben weliswaar zestien maanden van de teer en aanverwante zooi af maar de nicotine kan ik nog steeds niet missen.
Ik haal alles uit de kast om mijn damper niet te vergeten voordat ik om het even welke deur achter me dicht trek. Dat gaat al bijna anderhalf jaar verbazingwekkend goed. Zeker als je in aanmerking neemt dat ik zo vergeetachtig ben als iets waar ik nu even niet op kan komen.
Zonder benzine op de snelweg: ik ben vergeten te tanken. Zonder sokken naar mijn werk: ik ben vergeten om ze ’s avonds klaar te leggen. Zonder hond op vakantie: ik ben vergeten haar in te laten stappen. De lijst is schier eindeloos.

Maar de damper heb ik altijd paraat. Die vergeten zou een catastrofe zijn. Dus controleer ik minimaal vijf keer of ik ‘m echt wel bij me heb. Vooraf klaarleggen en hem ruim op tijd in mijn jas doen. Controleren of ie in de jas zit. Even plassen. Nog even kijken of ie al in de binnenzak van mijn jas zit. Even handen wassen. Laatste controle. Jas aan en in de auto stappen. Nog even voelen om ie er echt in zit. Gas geven richting bioscoop.
Ik ben toch ook al aardig geminderd wat nicotinesterkte betreft. Eerst 18 milligram, toen terug naar 12 en nu zit ik al een tijdje op 6 milligram. Maar nodig heb ik het spul nog steeds. Mooier dan het is, kan ik het niet maken.

Als de auto in de parkeergarage staat en ik richting bioscoop wandel, gaat mijn rechterarm automatisch naar het linker borstzakje. De hoogste tijd voor een paar heerlijke halen. Vanille-custard is het smaakje vandaag. Ik grijp mis. Ik steek mijn hand dieper in de opening. Niets! Verbazing en dan onbegrip. Ten slotte paniek. Geen damper te bekennen. Het is totaal onmogelijk maar wat er niet zit, zit er niet. Zoveel logica kan zelfs ik wel opbrengen.
Ik de zaal doe ik mijn jas uit. Zin in de film heb ik al niet meer. Nog zeker drie uur zonder dampen, gaat niet prettig worden. Dat overleef ik nooit. Als ik de jas over de leuning hang, voel ik iets hards. Inwendig juich ik. Ik voel nog een keer. Helemaal onder in de jas in de voering zit het ding. Mijn damper! Geen idee hoe ie daar gekomen is. De voering van de binnenzak moet kapot zijn.

De film begint. Het is pikkedonker. Ik voel en ik voel nog eens. Er lijkt niets met de jas aan de hand te zijn. Dan vind ik met mijn pink eindelijk de opening. Een héél klein minuscuul rotgaatje. Maar blijkbaar toch groot genoeg dat de damper daar doorheen geschoten is. Met geen mogelijkheid krijg ik hem dezelfde weg weer terug naar boven. Ik peuter en friemel tot ik er tureluurs van word. Dan hoor ik krak. Een heerlijk geluid. De opening is flink groter geworden. Ik vlieg de zaal uit want ik moet zogenaamd ineens verschrikkelijk plassen. De damper rust in mijn rechterhand. Na een paar minuten plof ik voldaan weer op mijn stoel.
De film kan me nog maar matig boeien en ik val in slaap. Ik droom over een nieuwe jas en over vloeistof met 3 milligram nicotine.
Mijn dromen komen meestal uit.

Geen woord

Dampfeestje

Ondersteboven

Ondersteboven

Zwartgeblakerd

Zwartgeblakerd

Verslavingsgevoelig

Pyjama