Slimme meters

Ik was een doosje bonbons weg aan het werken toen er een brief op de deurmat viel. Als ik mijn favoriete versnaperingen aan het verorberen ben dan lees ik graag brieven. Binnen twintig seconden kwam ik zodoende te weten dat het intelligentieniveau in ons huishouden flink zou gaan stijgen. We mochten twee slimme meters tegemoet zien van onze netwerkbeheerder. Een geavanceerde voor de elektriciteit en een zeker zo vernuftige voor het gas. Ons woongenot zou exponentieel toenemen werd me verzekerd.
Het doorgeven van meterstanden ging definitief tot het verleden behoren. Ik stond een partij te juichen van plezier. Zoveel toekomstige extra vrije tijd was een weldadig vooruitzicht. Ik vergaarde snel wat informatie over de ins en outs van deze wonderen der techniek en ontdekte dat die slimme metertjes soms een beetje geniepig tellen. Nooit in het voordeel van de klant. Ik hoopte er maar het beste van en liet mijn geweldige humeur er niet door vergallen.

Of we er wel voor wilden zorgen dat de meterkast een beetje opgeruimd was zodat de meneer die de meters kwam plaatsen direct enthousiast aan de slag kon. Dat viel ook allemaal keurig te lezen in die brief. Tamelijk logisch leek me dat verzoek wel. Ik sleepte een kleine container de gang in – je weet nooit wat je tegen komt – en opende de deur van de meterkast. In de elf jaar dat we hier wonen, moet ik dat opendoen een keertje of zestien gedaan hebben. Elk jaar de standen opnemen en zo af en toe de aardlekschakelaar omhoog wippen als er ergens in huis een apparaat het netwerk een te zware slag had toegebracht. Het viel behoorlijk mee met de troep: een pvc-pijpje, een vergeten belastingaanslag, een paar sokken, een stuk laminaat, een oud mobieltje met een uitschuifbare antenne en een bonbon in een muizenvalletje.

Om te ontdekken of ik misschien iets over het hoofd gezien had, keek ik eens goed rond in de meterkast. Aan de rechter wand hing een grijzig ding dat me nooit eerder was opgevallen. Het kon ook crèmekleurig zijn maar daar durfde ik als kleurenblinde mijn hand niet voor in het vuur te steken. Al die keren moet ik er finaal overheen gekeken hebben. Een blinde vlek van ongekende proporties. Het langwerpige geval had een flink handvat en er stond Black & Decker op. Door te googlen kwam ik erachter dat het hier een kruimeldief betrof. Aan die dief zat een snoertje dat naar een stopcontact liep. De trafo in dat stopcontact was weliswaar niet heet maar toch wel aangenaam warm te noemen. De Black & Decker was keurig aan het opladen. Ik nam het kleine stofzuigertje uit de houder en sloeg aan het kruimeldieven. Ik hoorde niets en het ene pluisje op de grond bleef dapper liggen. Hoewel ik voor geen meter technisch ben aangelegd, was ik er zeker van dat de kruimeldief met gezwinde spoed naar de dichtstbijzijnde milieustraat afgevoerd kon worden.

Die slimme meters gaan ons een heleboel geld besparen. Zeker nu die kruimeldief, die elf jaar werkeloos in de meterkast had gehangen, van het zinloze opgeladen verlost was.
Nadat de meters de week daarop vakkundig geplaatst waren, gooide ik het pvc-pijpje en het mobieltje terug in de meterkast. Ik sloot de deur, trok de gevonden sokken aan en verscheurde de belastingaanslag. Met het muizenvalletje wist ik even geen raad maar de bonbon smaakte nog prima.

kussen

Kussen

Televisie

Televisie

Bank

Bank