Ik was tien jaar en bezat nog geen enkel boek. Bij de jeugdbibliotheek leende ik me een breuk maar dat voelde toch nog niet helemaal zoals ik het graag wilde hebben. In de etalage van de plaatselijke boekhandel had ik het zien liggen. Een setje van vier pockets. Het speeksel droop langs mijn mondhoeken als ik de boekjes bekeek. Zeker drie keer per week keek ik door die ruit. Maar ik had geen centjes.
Het zou een wereldreis gaan worden. Midden in de nacht werden we wakker gemaakt. Ome Gerrit en tante Lien kwamen tegen vijven voorgereden met hun oude Volkswagenbusje.
Hun twee zonen met een vriendje, neef Tjeu en tante Diny waren ook van de partij. Mijn ouders persten mijn zusjes van vijf en drie jaar oud in het busje en namen zelf ook plaats. Toen moest ik er ook nog in. Twaalf man en een zwik bagage om u tegen te zeggen. Drie tenten, tientallen potten en pannen en een berg luchtbedden. Het busje zakje al bijna door zijn hoeven voordat er een meter gereden was.
In de Belgische Ardennen moest er regelmatig door elf man uitgestapt worden omdat Ome Gerrit het vervoermiddel anders de flauwe heuveltjes niet op kon krijgen.
Het lukte op de één of andere manier om heelhuids in Luxemburg aan te komen.
“Je krijgt vijftig cent zakgeld per dag”, zei mijn vader, “dan kan je hier in Bourscheid leuke dingetjes voor jezelf kopen.”
“Ik spaar alles”, was mijn dappere antwoord. Mijn vader knikte begrijpend.
Ik had in de vierde klas van de lagere school al een negen voor rekenen dus ik wist tamelijk rap dat ik op zeven hele guldens uit zou komen. Dat was precies genoeg.
Twee weken later stapte ik boekhandel Priem binnen. Ik kocht het Sesam handboek der mens- dier- en plantkunde. Een setje van vier boeken waar ik zo trots als een pauw mee op huis aan ging. Mijn eerste eigen boeken.
Dit jaar ben ik er vijftig jaar klant. Ik ben in de loop der tijd regelmatig vreemd gegaan maar tegenwoordig koop ik alleen nog daar. De plaatselijke middenstand mag steeds meer op mijn sympathie rekenen. Bij mijn boekhandel werken aardige en kundige mensen waar je ook nog geanimeerd mee over boeken kunt praten.
Als ik bij die boekhandel voor de deur sta, zeg ik nog steeds om binnen te komen: “Sesam, open u”.
Het werkt nooit, maar zo denk ik altijd even terug aan dat manneke van tien dat daar vijftig jaar geleden zijn eerste vier boekjes kocht.
Wat een nostalgie! Leuk om dit verhaal te lezen. Ik las als kind vaak De verhalen van Pietje Bel?☺️
Volgens mij heb ik die nu nét nooit gelezen. Of ik heb het verdrongen.
Leuk, dit roept herinneringen op. Mijn eerste boek kreeg ik, de negerhut van oom Tom. Waarna ik voor de serie Arendsoog ging sparen. Bedankt voor de aangewakkerde herinnering.
Van Arendsoog heb ik ook bijna alles verslonden. Het boek van oom Tom heb ik enkele jaren gelden nog eens gekocht. Toen was de titel al veranderd in De hut van oom Tom.
Mies, wat een mooi verhaal terug in de tijd. Qua jaren zijn we nu natuurlijk veel verder, qua lezen en boeken willen hebben natuurlijk nog geen spat veranderd, houden zo ?
Gelukkig is ‘het willen hebben’ bij mij een heel stuk minder geworden. Maar helemaal genezen zal ik er wel nooit van.