Een Schotse collie op Texel

Door de week fiets ik ’s morgens en ’s avonds dwars door de High Tech Campus. Op die vierkante kilometer langs de A2 in de buurt van Eindhoven zit een arsenaal intellect waar je u tegen zegt. De slimste vierkante kilometer van Nederland hoor je vaak. Zo’n 12.000 knappe koppen doen daar bijzonder intelligente dingen. Ik heb er weinig anders te zoeken dan er doorheen te fietsen en het iq-gemiddelde tijdens mijn doortocht te verlagen. In het midden van de campus ligt een flinke plas water met veel groen aan de kanten. Dat groen heeft er wel zin in nu de lente zich heeft aangediend. Het schiet blijmoedig de lucht in. Ik sta om kwart voor zes in de middag op het punt te ontdekken dat de High Tech Campus daar iets geniaals op verzonnen heeft.

In mijn oren komt geblaat binnen. Ik twijfel een momentje aan mijn geestesgesteldheid, want ik heb een stressvolle dag achter de rug. Na een bocht rijd ik me vast. Honderden schapen versperren het fietspad. Ik knijp in de remmen en sta stil naast een schaapherder met een bordercollie. Ik zie direct dat het twee aangename levensvormen zijn. De collie kwispelt blij en de schaapherder glimlacht vriendelijk.
‘U kunt er gewoon doorheen fietsen hoor, want ze doen niets anders dan groen naar binnen werken.’
Ik besluit toch maar even te wachten tot het eerste schaap over de dam is en de rest keurig zal volgen. Een dam die hier – wel wat jammer voor het gezegde – een brug is. Ik knoop met de schaapherder een gesprekje aan over schapen en collies. De hond blijft vrolijk kwispelen. De ooien en rammen drentelen schaapachtig verder.

Als ik eindelijk mijn weg kan vervolgen, denk ik aan onze Schotse collie Elyn. Het is bijna anderhalf jaar geleden dat we haar in moesten laten slapen. Negen jaar was ze pas.
Over een paar maanden fietsen we op Texel in de duinen, langs het wad en door de dorpjes. We zien zeker niet alle 14.000 schapen die daar rondstruinen, maar een paar ervan toch wel. Ik hou van die beesten vanwege de zachte wol in mijn Texelse sloffen. ’s Avonds wandelen we over het strand. Net zolang tot de zon onder is. Voor het eerst horen we de klotsende golven zonder een enthousiaste collie tussen ons in. In de verte het geblaf van een hond van iemand anders.

‘Sterre krijgt een nestje’, zegt mijn vrouw als ik thuiskom. Sterre is het teefje dat op een uur rijden bij die aardige mensen woont waar ook Elyn op 1 mei 2008 het levenslicht zag. Precies elf jaar geleden. We kijken elkaar aan. Het contact is binnen twee minuten gelegd. Natuurlijk komen we in aanmerking voor een pup. Als alles goed gaat tenminste. Sterre blijkt tegen de verwachting in nog niet loops te zijn. We duimen hard dat ze snel verliefd wordt op de beoogde papa. En we duimen zeker zo hard dat de liefde wederzijds is.
Wat zou het mooi zijn als we in de herfst weer met een Schotse collie over het Texelse strand kunnen banjeren. Net zolang tot de zon in de zee is verdwenen. Onze prachtige hond zal het mooiste blafje van heel het strand hebben. Als ik mijn ogen even sluit, kan ik haar nu al horen.