We hebben naar de maatstaven van deze moderne tijd een piepklein ouderwets tv’tje. Ik heb er even een liniaal langsgehouden. Het tv-scherm is 2,7 centimeter hoger dan mijn computerscherm. En ik heb echt geen joekel van een monitor. De tv is in de verste verte niet smart te noemen en heeft een resolutie en een kleurhelderheid die niet bepaald uitnodigen om er eens lekker voor te gaan zitten. Dat doe ik dus maar weinig. Het journaal, het dagelijkse quizje en af en toe wat voetbal en schaatsen als ik me echt geen raad weet.

We hebben geen Netflix, Disney, HBO of hoe al die aanbieders van films en series ook mogen heten. Als ik een film wil zien dan spring ik op mijn fiets. Een bioscoop is er altijd wel ergens te vinden. Sinds corona huishield, ben ik echter niet meer geweest. Toch ben ik weer verslaafd geraakt. Dat komt omdat ik in een onbezonnen moment een abonnement op NPO Plus meende te moeten nemen.

Elke donderdagavond, een beetje na elven, ga ik achter mijn computer zitten. ‘Vooruit nog één aflevering dan’, zeg ik om één uur in de nacht tegen mezelf als ik er al twee gekeken heb. Wat is nu vijftig minuten op een mensenleven? Ik ben halverwege bij seizoen tien aanbeland. Op de tv is de serie deze maand met seizoen achttien begonnen. Ik kan nog wat donderdagen vooruit.

Flikken Maastricht kijkt op mijn computerscherm stukken beter dan op ons piepklein tv’tje in de hoek van de kamer. Ik vind de serie geweldig. Er is maar één probleem en dat is niet zo piepklein. Ik zit op een eetkamerstoel. De benen vaak over elkaar. Een ingezakte rug. Scheef op de stoel. Van elke willekeurige arbodienst zou ik stevig op mijn falie krijgen. Soms kom ik diep in de nacht amper nog overeind en strompel ik een paar dagen als een oud mannetje rond.

‘Je moet eens naar de huisarts met die rug’, zegt ze. Elke week wel een keer. Ik loop tegen zeventig inmiddels. Ook niet meer echt piep. Ik denk dat er wel een andere oplossing voorhanden is. Onze bank is dertig jaar oud. Onze tv is ongeveer van dezelfde leeftijd. Als we die nu eens gingen vervangen? Met als bonus een voetenbankje. Lekker languit met de benen gestrekt. Met een beetje geluk loop ik dan binnen de kortste keren weer als een jonge, vrolijke kievit rond.