Voor de 26-jarige Emma Nieuwenhuis is haar werk alles. Ze stopt er al haar tijd en energie in. Als de vakantie voor de deur staat, stort ze volledig in en komt ze met een zeer zware depressie op de PAAZ terecht.
Het enige dat ze nog wil is dood. Vijf maanden verblijft ze er tussen vrees en hoop. Niet wetend of ze ooit nog de kracht op kan brengen om haar leven weer op de rit te krijgen.
Myrthe van der Meer geeft met PAAZ een indringend en helder beeld van het leven op een psychiatrische afdeling en van wat er zich afspeelt in het hoofd van de (deels autobiografische) ik-figuur.
Het boek is een indrukwekkend relaas van onmacht en hulpeloosheid. Van vallen en weer proberen op te staan.
Met uiterste precisie schetst de schrijfster het gevecht van Emma tegen haar ziekte, van de therapiesessies, het gehannes met medicatie en van de omgang met medepatiënten. Gelukkig is niet alles kommer en kwel en loodzwaar. Met aansprekende humor weet Myrthe van der Meer PAAZ bijzonder leesbaar te houden.
De korte hoofdstukjes maken PAAZ net iets te fragmentarisch. Na tweehonderdvijftig bladzijden is alles ook wel zo’n beetje gezegd en beschreven. Het verhaal had in iets minder bladzijden verteld kunnen worden en zou door iets meer structuur mogelijk aan kracht hebben gewonnen.
Toch is PAAZ door de inhoud en de schrijfstijl van Myrthe van der Meer een boek dat absoluut tot de verbeelding spreekt.
Een boek ook dat, voor diegenen die de psychiatrie niet van dichtbij kennen, waarschijnlijk een eyeopener zal zijn.
Goed verslag, Mies! Ik heb het boek ook gelezen en vond het boeiend.
Hoort zich interessant aan.
Bijzonder thema. Kan misschien best mooi zijn omdat je dan een wereld kan inzien die je niet kent. Zelf zou ik zo’n boek niet zo snel kopen. Toch is de recensie best interessant. Zal de titel en de omslag onthouden. Misschien toch ooit eens zien. Misschien begrijp je bepaalde mensen in de maatschappij dan beter 😉 Groetjes Patries.