Over de cursiefjes
Tegenwoordig heten ze columns en op internet ook vaak blogposts. Vroeger in de kranten waren het cursiefjes vanwege de schuin gedrukte letter. Simon Carmiggelt werd er (onder het pseudoniem Kronkel) in Het Parool vanaf 1946 het eerst bekend mee. Het waren voorvallen uit het dagelijkse leven. Ik hanteer de benaming cursiefjes voor mijn stukjes ook. Ik vind cursiefjes gewoon veel leuker klinken dan columns of blogposts.
De meeste bespiegelingen van me vallen in de categorie waargebeurd verzonnen. Ze zijn gebaseerd op iets dat voorgevallen is of dat precies zo voorgevallen had kunnen zijn als het nét wat anders was gelopen. Laten we zeggen dat het waarheidsgehalte ergens tussen de 1% en de 99% ligt.
Het gemiddelde – dat heb ik met een oude rekenliniaal even uitgerekend – ligt net boven de 73%. Dat is al niet weinig voor iemand zoals ik met een maar moeilijk in te dammen fantasie.
Een aantal stukjes zijn puur fictie en sommige daarvan zijn geschreven voor de jaarlijkse schrijfwedstrijd 55 woordenverhalen. Drie van de vier jaren dat ik meedeed, werd mijn bijdrage in de bundel opgenomen.
Ik heb de cursiefjes, zoals je in het menu kunt zien, in zes rubrieken onderverdeeld. Die indeling is zo arbitrair als iets. Jarenlang kroop ik elke donderdagavond achter mijn computer om net voor middernacht op verzenden te drukken. Vanaf 2021 is dat vaste ritme vaarwel gezegd. Er is geen peil meer op te trekken wanneer er iets verschijnt. Je zult er mee moeten leren leven.