Op rozen zitten

Ik ben een natuurkenner van likmevestje. Een begonia kan ik met geen mogelijkheid van een boterbloem of brandnetel onderscheiden. Toch weet ik ondanks dat gemis aan biologische kennis heel aardig te genieten van al het moois dat groeit en bloeit en ons altijd weer boeit.
Langs het fietspad waar ik in weer en wind mijn oude knoken soepel houd, zie ik al weken prachtige bloemen staan. In de berm vormen ze een kilometerslang betoverend lint. Het zijn de enige bloemen die ik van naam ken. Ze lijken te applaudisseren als ik voorbij fiets. Het zijn niet voor niets klaprozen.

Lang geleden lag hier een spoorbaan die vanuit België kwam en dwars door ons dorp liep. Klaprozen houden van spoorbanen. De kiemen ervan kunnen jarenlang in de grond overleven. Het moet meer dan dertig jaar geleden zijn dat de laatste klaprozen samen met de bielzen verdwenen.
Bij het maken het van het fietspad dit voorjaar zijn de kiemen wakker geschud en hebben ze de slaap uit hun kleine oogjes gewreven. Dapper wurmden ze zich daarna een weg naar boven om uit te groeien tot de schitterende klaprozen die ik nu elke dag zie.
Dat ze ook anders genoemd worden, weet ik omdat ik veertig jaar geleden de film ‘Dokter Pulder zaait papavers’ van Bert Haanstra zag. De onvergetelijke Dora van der Groen is altijd mijn favoriete actrice gebleven omdat ze daarin de rol van mevrouw Mies speelde.

Ik fietste een stukje met losse handen over het fietspad. Er kwam geen geluid van de klaprozen. Ze moeten gevoeld hebben wat ik wilde gaan doen. Ik bracht mijn handen voor mijn borst en klapte. Ik klapte voor de enige bloemen die ik van naam ken. Voor de bloemen die er al weken voor zorgen dat ik ’s morgens met plezier op mijn werk verschijn en ’s avonds met een glimlach op mijn gezicht weer thuis kom.
Ik had natuurlijk wel moeten weten dat acrobatiek niet mijn grootste vaardigheid is. Na achtendertig meter begon het voorwiel vervaarlijk te slingeren. De papavers weken uiteen. Ik vloog de berm in.
Het leven van een enthousiaste fietser gaat niet altijd over rozen.

12 gedachten over “Op rozen zitten”

  1. Leuk verhaal. Het pad is mij als inwoonster van Waalre natuurlijk ook bekend 😉 Maar wel voorzichtig zijn Mies, ik wil toch graag van jouw blogpost blijven genieten!!

Reacties zijn gesloten.