Ongemakkelijk op mijn knieën

Geen enkele medekleuter kon ik me tot vandaag voor de geest halen. Ook geen juf, klaslokaal of waterfonteintje. Alleen het sepiabeeld van de ladekast waar prentenboeken, puzzels en plakspulletjes in opgeborgen waren, zit volkomen zinloos in mijn geheugen gegrift.
Mijn vrouw is met een blikken doos aan komen zetten waar ze de enige foto die van mij op de kleuterschool is gemaakt uit tevoorschijn tovert.
Vier kleine kleutertjes samen in een zandbak. De gebeurtenis sijpelt langzaam mijn hoofd weer binnen. Ik herken nu zelfs de drie mannekes die me flankeren in die achteloos neergesmeten berg zand. Het waren geen vriendjes van me. We moeten vanwege onze lelijkheid bij elkaar gezet zijn. Ik zit ongemakkelijk poserend op mijn knieën.

De mooiste jaren van mijn leven zouden pas na die foto komen. Mijn lagereschooltijd werd onovertroffen. Zes prachtige jaren die ik voetballend, kikkervisjes vangend en lezend doorbracht.
‘Tussen mijn zesde en twaalfde had ik de fijnste tijd van mijn leven’, zeg ik opgewonden maar nét iets te luid. Mijn vrouw kijkt me verbouwereerd aan.
‘Ik dacht altijd dat dat de jaren samen met mij waren’, verzucht ze. Er verschijnt een droevige trek om haar mond.
‘Dat bedoel ik’, zeg ik razendsnel mijn hersenen resettend. ‘Jij zat toch bij mij op de lagere school. Vanwege jou was het zo geweldig.’

Ik zie twee wenkbrauwen van ongeloof omhoog gaan. Een geweldig acteur ben ik dan ook niet. Hoe zou een ontsnappingsartiest als Harry Houdini zich hieruit gered hebben? Ik begin maar met het boeken van een midweek in een iets te dure bungalow op de Veluwe. Samen met een overdreven grote bos bloemen en paar dikke boeken moet mijn pijnlijke uitspraak te neutraliseren zijn. Of mijn vrouw bereid is om met de hand over haar hart te strijken en me te vergeven, zal ik op zijn vroegst pas weten als de mini-vakantie erop zit, de boeken gelezen zijn en de bloemen verlept in de groencontainer liggen. Ik hoop dat ze er geen sardonisch genoegen in schept om de spanning zo hoog op te voeren tot ik, net als in die zandbak, ongemakkelijk op mijn knieën zit.

Reünie

Reünie

/ Familiebanden, Mensentaal
Nachtwerk

Nachtwerk

/ Familiebanden, Mensentaal

34 gedachten over “Ongemakkelijk op mijn knieën”

  1. ‘Ik begin maar met het boeken van een midweek in een iets te dure bungalow op de Veluwe.’ En weer zit ik hardop te schateren. Wat schrijf je toch altijd smakelijk en vol humor.

  2. Oeps………………….gelukkig heb je van alles uit de kast gehaald om het goed te maken. Ook ik vond de lagere school een leuke periode en terwijl ik uitkeek naar het leven daarna op de MAVO bleek ik die tijd een drama te vinden. Ik was blij dat ik ging werken, maar heb daarna nog veel cursussen gevolgd en ben nog steeds aan het leren. Aan het leren ligt het niet, ik voelde me gewoon niet thuis op de MAVO.

Reacties zijn gesloten.