Geen enkele medekleuter kon ik me tot vandaag voor de geest halen. Ook geen juf, klaslokaal of waterfonteintje. Alleen het sepiabeeld van de ladekast waar prentenboeken, puzzels en plakspulletjes in opgeborgen waren, zit volkomen zinloos in mijn geheugen gegrift.
Mijn vrouw is met een blikken doos aan komen zetten waar ze de enige foto die van mij op de kleuterschool is gemaakt uit tevoorschijn tovert.
Vier kleine kleutertjes samen in een zandbak. De gebeurtenis sijpelt langzaam mijn hoofd weer binnen. Ik herken nu zelfs de drie mannekes die me flankeren in die achteloos neergesmeten berg zand. Het waren geen vriendjes van me. We moeten vanwege onze lelijkheid bij elkaar gezet zijn. Ik zit ongemakkelijk poserend op mijn knieën.
De mooiste jaren van mijn leven zouden pas na die foto komen. Mijn lagereschooltijd werd onovertroffen. Zes prachtige jaren die ik voetballend, kikkervisjes vangend en lezend doorbracht.
‘Tussen mijn zesde en twaalfde had ik de fijnste tijd van mijn leven’, zeg ik opgewonden maar nét iets te luid. Mijn vrouw kijkt me verbouwereerd aan.
‘Ik dacht altijd dat dat de jaren samen met mij waren’, verzucht ze. Er verschijnt een droevige trek om haar mond.
‘Dat bedoel ik’, zeg ik razendsnel mijn hersenen resettend. ‘Jij zat toch bij mij op de lagere school. Vanwege jou was het zo geweldig.’
Ik zie twee wenkbrauwen van ongeloof omhoog gaan. Een geweldig acteur ben ik dan ook niet. Hoe zou een ontsnappingsartiest als Harry Houdini zich hieruit gered hebben? Ik begin maar met het boeken van een midweek in een iets te dure bungalow op de Veluwe. Samen met een overdreven grote bos bloemen en paar dikke boeken moet mijn pijnlijke uitspraak te neutraliseren zijn. Of mijn vrouw bereid is om met de hand over haar hart te strijken en me te vergeven, zal ik op zijn vroegst pas weten als de mini-vakantie erop zit, de boeken gelezen zijn en de bloemen verlept in de groencontainer liggen. Ik hoop dat ze er geen sardonisch genoegen in schept om de spanning zo hoog op te voeren tot ik, net als in die zandbak, ongemakkelijk op mijn knieën zit.
heel mooi!
Oeps… ik ben nog niet gender neutraal genoeg zie ik, Mies is geen vr rouw maar een man als ik het goed begrijp. Maar een lelijk jongetje daar in de zandbak? Echt niet hoor. Wél een geweldig verhaal en tja, ik ben vrouw genoeg om de slangenkuil waarin je terecht kwam te begrijpen;-)
Ik neem zonder meer aan dat het toch een reden was om samen even smakelijk te lachen, zo zou het bij ons in ieder geval verlopen zijn.
Zo’n voornaam kan lekker verwarrend werken, weet ik inmiddels. ?
We zien er bij dit soort dingen de lol wel van in hoor.
Dat is één van die dingen waarom ik mijn “lezers”altijd een beetje wil “kennen” voor ik ze “inlijf”in mijn rondjes. 😉
Dat is één van de redenen dat ik altijd een beetje “de logger achter het blog wil kennen voor ik hem/haar “inlijf;-) Namen zeggen natuurlijk niet heel veel omdat het een schuilnaam kan zijn. Maar heel toevallig is het in dit blogje wel duidelijk dat het om een “hij”gaat. Ik heb (relatief) veel mannen onder mijn lezers voor “een oude vrouw”;-) en daar ben ik heel blij mee omdat mannen toch vaak een net even ander kijk op dingen hebben. Ik probeer er ook altijd rekening mee te houden en niet al te veel de overgrootmoeder van schattige kleintjes uit te hangen, maar ja, ze glippen er toch af en toe doorheen die kleintjes.
Die kleintjes zijn ook super leuk en belangrijk natuurlijk. Die mogen er gerust af en toe bij zitten.
Ligt er een beetje aan hoe je het brengt, niet altijd alleen maar zeggen “kijk eens hoe schattig: 😉
En bloemen en boeken! Volgens mij zit je al op je knieën! ???
Waarschijnlijk lacht ze in haar vuistje dat ze op deze manier een midweek heeft weten te winnen. ?????
Ja, die weet wel hoe ze me aan moet pakken.