I, Daniel Blake – Mokerslag

Ik liet het buitenkansje niet liggen toen ik op mijn werk uitgenodigd werd om samen met andere collega’s naar de film te gaan. Als ik zelf niet in de buidel hoef te tasten dan ben ik er als de kippen bij. Als een razendsnelle kip.
Het filmhuis was een eindje de andere kant op en dus mocht Google Maps me weer gratis van dienst zijn. Mijn smartphone verdween keurig in het doorzichtige tasje aan het stuur en ik ging vol op de pedalen staan. Van het tempo lekker opvoeren kwam bar weinig terecht want binnen drie minuten banjerde ik al met de fiets aan de hand door een opengebroken straat. Plassen water, bergen zand, diepe kuilen en voorbijrazende kruiwagens.
Dat ik die morgen enthousiast mijn schoenen van een nieuwe laag smeer had voorzien, bleek verspilde tijd en moeite te zijn geweest. Bevuild en nat van mijn zolen tot halverwege mijn pas gewassen spijkerbroek, kon ik maar net op tijd in de bioscoopstoel wegzakken voor de start van I, Daniel Blake.

Ik werd stil en ik blééf stil. Een uur en drie kwartier lang. Soms de vuisten gebald, regelmatig met dichtgeknepen keel en vaak met tranen in mijn ogen. I, Daniel Blake van de 80-jarige regisseur Ken Loach bleek een ontroerende en indrukwekkende film te zijn.
Met een realistische documentaire-achtige stijl, zwarte humor en haarscherpe observaties legt Loach een falend Brits sociaal systeem bloot waarin mensen die onvrijwillig op een zijspoor belanden totaal kapot gemaakt worden. De 59-jarige timmerman Daniel Blake krijgt na een hartaanval te maken met onmenselijke bureaucratie. Vanwege allerlei stupide regels en krankjorume acties van ambtenaren ontvangt hij geen enkele uitkering. Hij treft de alleenstaande moeder Katie met haar twee kinderen die ook aan het walgelijke systeem ten onder dreigen te gaan. Samen doen ze er alles aan om het tij te keren. Daniel en Katie worden magistraal neergezet door Dave Johns en Hayley Squires. I, Daniel Blake won de Gouden Palm in Cannes en de BAFTA voor de beste Britse film.

Nog onder de indruk van dit indringende sociale drama fietste ik op huis aan. De kortste route had mijn absolute voorkeur omdat ik vanaf de lunch pas twee bitterballen had weten te scoren. Dat Google Maps werkt met een testversie voor de fiets was me tot dan toe volkomen ontgaan. Toen ik de weg niet meer herkende, keek ik maar eens op het schermpje van mijn telefoon. “Fietsroutebeschrijving (bèta): pas op”, las ik. Sommige dingen geloof ik meteen. Vooral als het te laat is.
Toen er niemand meer op straat was, kwam ik thuis. Ik maakte de hond wakker en vloog op een pak droge beschuit af. Binnen vijf minuten was die voor de helft leeg. Ik plofte op de bank, sloot mijn ogen en zag de filmbeelden in gedachten weer voorbij trekken.
Ik werd er opnieuw stil van. Domme pech is het enige dat nodig is om gemangeld te worden door een systeem dat regeltjes en macht boven menselijkheid stelt.
Voor dat inzicht zou iedereen I, Daniel Blake moeten zien.
Ik sliep onrustig die nacht.

17 gedachten over “I, Daniel Blake – Mokerslag”

  1. Klinkt als een goede film. Ik heb de afgelopen maand Manchester by the Sea en Moonlight gezien. Beiden ook prachtig.

  2. Dit verslag doet echt wat met me. Het lijkt me een zeer mooie, ontroerende film. Denk wel dat ik er nachten wakker van ga liggen. Mooie recensie, Mies.

Reacties zijn gesloten.