Met Grijsje naar Texel

Ik wil niet zeuren, maar de auto die ons naar Texel bracht, heeft toch wel een minpuntje. Grijsje – zo hebben we hem vanwege zijn spetterende kleurstelling genoemd – bezit een kofferbak die niet veel groter is dan de broodtrommel van een stevige eter. Als je er twee bescheiden tassen, een transistorradio en een pak halfvolle yoghurt in hebt gepropt, kunnen er met moeite nog drie boeken en een waxinelichtje bij. Het op vakantie meenemen van stapels leesvoer is vanwege die beperkte ruimte geen optie. Ik hield het noodgedwongen bij dat ene boek waar ik thuis al een maandje mee aan het worstelen was.

Op Texel sloeg ik, op de eerste van de zeven koude avonden, mijn boek open op bladzijde 103. Precies op de plek waar de boekenlegger zat. Dat kwam mooi uit omdat ik daar volgens mij ook ongeveer gebleven was. Na ons verblijf op Texel zou blijken dat de boekenlegger vier pagina’s opgeschoven was. Ik heb wel eens leesweek beleefd waar de vonken meer vanaf vlogen. Mijn vrouw was beter in vorm, gaf flink gas en had na een dag haar boek al uit.

Op dag twee brengen we steevast een bezoek aan onze favoriete boekhandel Nauta in Den Burg. Dat was precies op tijd. Ik kon direct mijn portemonnee tevoorschijn halen. Het zoutpad van Raynor Winn kocht ik voor mijn vrouw en, omdat ik nu eenmaal verslaafd ben, voor mezelf Doelloos kijken van A.L. Snijders. Beide boeken mochten in de kofferbak van Grijsje. Daar was nu even plek genoeg.

Ik keek de volgende dagen wat doelloos rond zonder het boek van A.L. Snijders open te slaan en zag op dinsdagavond tegen half tien in mijn ooghoek dat mijn vrouw haar nieuwe boek ook al weer uit had. Ik voelde een steek van jaloezie in de wijsvinger van mijn rechterhand waar ik in goede dagen de bladzijdes mee omsla. Ik vermoedde dat ik, net als het weer, in een flinke dip verzeild was geraakt. Ik had frisse lucht nodig en besloot me maar nuttig te maken door het tuinmeubilair in het schuurtje onder te brengen. Storm Francis was op komst.

Mijn vrouw zag de droevige blik in mijn ogen toen ik drijfnat weer binnen was en stelde een potje yahtzee voor. Ze won met 6-0. Het was maar goed dat ik ooit gelezen had dat je van het geven van complimentjes gelukshormonen bij jezelf aanmaakt. Hoewel ik pas voor de helft opgedroogd was, liep ik weer naar buiten de regen in. Zachtjes klopte ik op de achterkant van Grijsje. ‘Het geeft niets van je kofferbakje hoor, want verder ben je echt een geweldige auto. Je hebt een mooi rond stuur, een hartstikke leuk dashboard en een futuristische antenne.’

16 gedachten over “Met Grijsje naar Texel”

  1. En hier ook nog te lezen stapel, maar soms lukt het gewoon niet, het komt altijd weer goed, Mies!

Reacties zijn gesloten.