Met gezwinde spoed

De laatste paar jaren had ik mezelf heerlijk voor de gek kunnen houden maar nu lukte dat niet meer. De snelheid was er echt hopeloos uit moest ik toegeven. Vroeger joeg ik mijn fiets zonder noemenswaardige inspanning over gladde klinkers en ongelijke kasseien. Dan zag ik snelheden van ver boven de dertig kilometer op mijn fietstellertje verschijnen. 
De wekker zette ik de laatste tijd noodgedwongen steeds vroeger. Het leek wel alsof ze de weg naar mijn werk flink aan het oprekken geweest waren.
Voor mijn gevoel moest de afstand inmiddels behoorlijk meer dan de reguliere elf kilometer zijn.

Ik sprong dus een gat ik de lucht – hoewel je op mijn leeftijd amper nog van springen kunt spreken – toen ik vernam dat er een heuse snelfietsroute aangelegd was tussen mijn woon- en werkplek. Het kostte me moeite om het begin ervan op te sporen omdat ik behept ben met een wat gemankeerd richtingsgevoel.
Toen ik het eenmaal gevonden had, duurde het niet lang voordat ik toe moest geven dat het daar fietst als een tierelier. Als vanouds vloog ik weer naar mijn werk.
Het nieuwe fietspad hebben ze fraai in de bossen op een voormalig spoorwegtracé geknikkerd. Het ligt lekker uit de wind en er zijn geen auto’s te bekennen.
De snelfietsroute is van een superieure asfaltlaag voorzien en is daarbij ook nog eens kaarsrecht. Sturen en remmen, is er amper nog bij. Wat wil een oude fietser nog meer?

Mijn baas vond dat ik zelden meer op tijd op mijn werk verscheen. Of ik daar iets aan zou kunnen doen. Ik deed kond van mijn onlangs ontdekte fietsroute en gaf verbolgen te kennen dat de tijdwaarneming op kantoor onnauwkeurig was en dus zeer te wensen overliet. Ik had nog nooit zo snel gefietst. Vaak zelfs stukken met losse handen.
Toch zat het me niet lekker want de banen liggen niet voor het oprapen. Ik leende een stopwatch en gaf mezelf exact om acht uur drieëntwintig de volgende morgen het startsein. Vanaf de allereerste seconde vol gas. Hijgend bereikte ik volgens diezelfde stopwatch om negen uur drie de fietsenstalling. Ruim te laat! Ik was totaal verbijsterd.

Ik heb een vriendelijke collega die me niet graag ontslagen ziet worden. Hij bood aan om uit te vinden waarom het ineens zo fout met me aan het gaan was. Mijn hartslag, benen en zicht werden getest en daar kwam weinig verontrustends uit. Alleen het bierbuikje zorgde voor wat minpunten. Met de lunch was hij eruit. “Bingo”, kwam hij me enthousiast tegemoet.
De oplossing was hem door Google Maps aangereikt. Om bij het beginpunt van mijn nieuwe route te komen, fietste ik elke dag eerst drie kilometer de verkeerde kant op.

Duikvlucht

Duikvlucht

/ Onderweg, Op de fiets

12 gedachten over “Met gezwinde spoed”

  1. Je werkt dus elke dag flink aan de conditie.
    3 Kilometer te veel en daarna nog eens extra hard fietsen moet zich gaan uit betalen.

    Sterkte met het iets eerder op staan …..

    Vrolijke groet,

  2. Had, al lezend, al bedacht wat voor opbeurende opmerking ik hier zou schrijven. Iets met “niet alleen mensen krijgen gebreken naarmate ze ouder worden, voor een fiets gaat dat ook op”. De laatste regel gooide echter alle goede bedoelingen en warme woorden aan de kant en sorry Mies, ik heb hard om je moeten lachen.
    Toch fijn zo’n collega.

Reacties zijn gesloten.