Joke, de moeder van Hugo Borst, lijdt aan dementie. Onontkoombaar komt het moment dat ze niet meer thuis kan blijven wonen ondanks de intensieve mantelzorg van Hugo, zijn vrouw, broer en schoonzus. Opname in een Verpleeghuis (door Hugo Borst steevast met een hoofdletter geschreven) is de enige optie die rest.
Op een indringende, eerlijke maar ook humoristische manier weet Hugo Borst het leven met dementie voor het voetlicht te brengen. Wat het met ma doet en wat het voor de familie betekent, wordt in korte stukjes aangrijpend verteld. Voor mij was het lezen af en toe een déjà vu. Ik heb het met mijn moeder meegemaakt. Ik weet hoe zwaar het is. Net als Hugo Borst heb ik enorm veel waardering voor de mensen in het Verpleeghuis die, ondanks de pijnlijke bezuinigingen, dag en nacht klaarstaan voor de bewoners.
Hugo Borst wisselt het heden af met stukjes van vroeger thuis. Daarbij durft hij zich bloot te geven op een manier die respect afdwingt. Omdat ook zussen van Ma aan dementie leden, raakt Hugo zelf op enig moment in paniek. Als hem het ook overkomt? Hij durft het er zonder terughoudendheid over te hebben.
In het Verpleeghuis staan de bewoners op het punt samen te gaan zingen:
De ideale meezinger vandaag blijkt ‘Alles in de wind, alles in de wind”. De bewoonsters van het Verpleeghuis kennen het allemaal. Alleen het heerschap doet niet mee, hij is in slaap gevallen.
Ma’s deelname is bescheiden. Ze heeft weinig volume. Ze neuriet vooral. Tijdens het zingen kijk ik om me heen. De ogen van de bewoonsters staan helder. Zingen is fijn. Ik vind het ook fijn.
En dan wordt het mooie, mysterieuze liedje van Jules de Korte ‘Ik zou wel eens willen weten’ gezongen.
Waarom de bergen zo hoog zijn, de zeeën zo diep, de wolken zo snel en de mensen zo moe? Mijn moeder kon daar vroeger geen eensluidend antwoord op geven, maar ik voelde me veilig bij haar, we zongen en neurieden het liedje samen, net als nu.
Ma is een bijzonder mooi, schrijnend en intens boek over die verschrikkelijke ziekte die dementie heet.
Ik lees elke week zijn collems en ben steeds weer onder de indruk hoe hij de tragedie, die altzheimer heet , neerzet te vlechten in heden en verleden.
Vooral waardeer ik hem dat hij en zijn vrouwelijke compaan ( haar naam weet ik even niet ) de mensonterende wantoestanden door de bezuinigingen en mismanagement aan de kaak heeft gesteld en een stilzittende staatssecretaris in beweging heeft gekregen
Hij houdt het inderdaad niet bij woorden maar onderneemt ook actie. Daar kun je alleen maar respect voor hebben.
Het boek heb ik (nog) niet gelezen. De columns in de krant wel. Hij schrijft met humor en compassie over zijn moeder en de zorg. Ik heb zelf gelukkig geen ervaring met deze vreselijke ziekte. Mijn moeder was na haar beroerte ook even ‘weg’ Verdwaald in haar eigen hoofd. Moeilijk en verdrietig om te zien, gelukkig gaat het met haar weer een heel stuk beter. Het is niet helemaal hetzelfde maar ik begrijp hierdoor wel wat zo iets met je doet.
En bij begrip begint het. Dat is soms lastig hoor. Prima dat Borst het op deze manier inzichtelijk maakt.
Het is goed dat een bekende Nederlander dit onderwerp onder de aandacht brengt. Het zet altijd meer zoden aan de dijk dan wanneer een onbekende Nederlander zijn verhaal doet.
Absoluut waar en gelukkig kan Hugo Borst prima schrijven.