Lampje – Annet Schaap

Het gezegde ‘na regen komt zonneschijn’ mag dan wel waar zijn, maar in ons geval moeten die zonnestralen tevoorschijn zijn getjoept nadat we Denemarken al lang en breed verlaten hadden. Het regende in 1992 tijdens onze vakantie twee weken aan éen stuk door.
Het tripje naar Kopenhagen had het hoogtepunt van de vakantie moeten worden. We zouden het wereldberoemde beeld ‘De kleine zeemeermin’ uit het sprookje Hans Christian Andersen in de haven gaan bewonderen. We waren er al dertig keer voorbij gelopen toen we de sculptuur met de staart ergens ver beneden ons eindelijk ontdekten. Een gevalletje van net een meter. Wat een afknapper als je verwacht iets te aanschouwen dat minimaal een giraf of twee lang is.

Ik had mezelf beloofd om meer jeugdboeken te gaan lezen. Oude klassiekers die ik gemist had. Maar toen kwam één van mijn favoriete blogsters – die van mijn voornemen kennis had genomen – met een recente titel op de proppen. Een jeugdboek dat ik niet mocht missen. Lampje van Annet Schaap. De schrijfster won er in 2018 de Gouden Griffel mee en eerder ook al de Nienke van Hichtumprijs en de Woutertje Pieterse Prijs. De link met ‘De Kleine Zeemeermin’ ga ik niet verklappen maar Annet Schaap heeft het sprookje van Andersen zeker gelezen.

Lampje is een grandioos mooi boek. Lampje woont bij haar vader in het huis bij de vuurtoren. Elke avond moet Lampje ervoor zorgen dat het licht aangestoken wordt. Op een avond gaat het finaal mis. De lucifers zijn op. Door de storm probeert ze nieuwe te gaan kopen in het dorp. Dat loopt dramatisch af. Lampje en haar vader worden gestraft. Lampje moet voor zeven jaar gaan werken in het grote, zwarte huis van de admiraal die op reis is. Daar ontmoet ze het ‘monster’ Edward. De uitwerking van de karakters, de fascinerende structuur en het schitterende einde maken van Lampje een prachtig en hartverscheurend verhaal. Een vertelling met zoveel spanning en emotie mag je niet ongelezen laten. Hoe oud je ook bent. Voor dit soort schitterende boeken geldt geen leeftijdsgrens.

In Kopenhagen had ik onze auto op een plek geparkeerd waar je een uur mocht staan. We zouden wat rondlopen en daarna een betere plaats zoeken. We vergaten de tijd en bleven een halve dag weg. Er zat bij terugkomst een bon achter de ruitenwisser. Als je voor een politiebureau staat dan loop je dat risico. Ik heb de bekeuring nooit betaald. Wat denken ze in Denemarken wel met al die rotregen en dat minuscule flutbeeldje van die zeemeermin. Of ik het sprookje van Hans Christian Andersen nog ooit lees, is maar zeer de vraag. Lampje van Annet Schaap herlees ik absoluut. Maar dat zal zeker niet in Denemarken zijn, want daar kom ik van zijn lang-zal-z’n-leven niet meer.