Ik kan me herinneren dat ik het in mijn vroege jaren – toen ik nog iets meer haar op mijn hoofd had – heerlijk vond om verhalenbundels te lezen. Het liefst had ik verhalen met een onverwachte of lugubere clou. Die voorkeur moet aan Roald Dahl gelegen hebben. Zijn bundel Kiss Kiss (Op weg naar de hemel) uit 1960 stond op mijn Engelse lijst. Dahls verhalen zitten zo geniaal en verrassend in elkaar dat hij nooit meer geëvenaard is. Misschien heb je – ook héél lang geleden – de tv-serie Tales of the Unexpected gezien. Dan weet je wat ik bedoel.
De laatste decennia kwam ik bar weinig aan het lezen van dit soort verhalen toe. Toen kwam Esther Verhoef op mijn pad. Niet helemaal, want ik moest er wel een stukje voor omrijden.
Esther Verhoef was mij niet geheel onbekend. Ik las van haar eerder Erken mij, het geschenkboekje 2009 tijdens de Maand van het Spannende Boek en Chaos, de thriller die ze samen met haar broer Berry onder het pseudoniem Escober schreef.
Labyrint is een heerlijke verhalenbundel die zonder meer aan Roald Dahl doet denken. Esther Verhoef kan absoluut een potje schrijven. Ze heeft een meeslepende schrijfstijl en ze is in staat om bij de meeste verhalen met een verrassende ontknoping op de proppen te komen. Twee van de dertien verhalen schreef ze weer samen met haar broer.
Eén verhaal heb ik overgeslagen, want niet alles in de bundel is vers van de pers. Erken mij, dat boekje uit 2009, is ook opgenomen. De rest was voor mij in ieder geval nieuw. De bundel eindigt met het verhaal Labyrint en dat is een beetje de vreemde eend in de bijt. Bovennatuurlijk en geheimzinnig. Zeker goed geschreven, maar nét niet mijn smaak. Bijna alle verhalen zijn van hoog niveau. Stilistisch zijn het stuk voor stuk pareltjes. Sommige kort en andere langer, maar altijd verrassend. Esther Verhoef mag er voor mij nog stapels van schrijven.
Ik heb stiekem nog wel wat ongelezen verhalenbundels staan. Ik heb Annelies Verbeke nu uit mijn boekenkast getoverd. Die Vlaamse schrijfster kan er ook wat van constateer ik na het eerste aangrijpende verhaal. Misschien dat ik augustus bombardeer tot mijn maand van de verhalenbundels. Een extra menu-optie bij de boekrecensies dan maar? Ach, waarom ook niet. Esther Verhoef heeft me lekker gemaakt. Voorlopig bevolken alleen zij en die Duitse schrijvende strafpleiter Ferdinand von Schirach die nieuwe pagina. Een mens moet ergens beginnen natuurlijk. Mocht je nog suggesties hebben: die zijn altijd van harte welkom. En nu verder met Groener gras van Annelies Verbeke, zodat die er binnenkort ook bij mag.
Ik heb ook nog een paar ongelezen exemplaren van Esther Verhoef in mijn boekenkast staan, die ik zeker nog ga lezen. Ik las de laatste tijd het liefst historische romans over bekende personen en gebeurtenissen uit de geschiedenis. Op het moment heb ik eindelijk dat boek uit mijn kast tevoorschijn gehaald die nog in de plastic folie zat. Deze heb ik al in mijn bezit vanaf 2007: De Schelpenzoekers van Rosamunde Pilcher. Fijn boek om te lezen, ontspannend en daar had ik nu echt behoefte aan. Niet te veel muizenissen in mijn hoofd, maar gewoon lekker lezen. Zoals ook deze blog van jou, Mies. 🙂
Ik kende die schrijfster niet moet ik zeggen. Ik word dan altijd wel nieuwsgierig. Het lijkt me inderdaad een goed boek. Dat boeken zo lang ongelezen blijven liggen, herken ik maar al te goed.
Vergeet Guy de Maupassant niet!!!
Je hebt volkomen gelijk.
Aan lezen kom ik amper toe, maar jouw blogs zijn me lief.
Dat eerste lijkt me jammer, maar dat tweede is fijn om te horen.