Kleurenblinde voetganger

Ik behoor tot een lastige minderheid van de bevolking maar daar ga ik niet elk uur van de dag over zitten miepen. Het is soms wat problematisch maar ik zet me daar fier en dapper overheen. Een notoire zeurkous ben ik nu eenmaal niet.
Als kleurenblinde voetganger let ik scherp op de oplichtende figuurtjes van de verkeerslichten. Heeft de kleurige gedaante zijn beentjes bij elkaar dan mag ik niet verder. De kleur in zo’n geval is rood is me al heel lang duidelijk. Zet het poppetje zijn ene been voor het andere dan is dat het signaal dat ik ook weer aan de wandel mag. Zonder angst om platgereden te worden kan ik de overkant dan bereiken. De kleur moet volgens de wetten der logica bij dat beeld groen zijn. Simpeler kan het haast niet maar ingenieus is het wel. Een kleurenblinde heeft het er maar mee getroffen.

Ik nader goedgemutst de voetgangersoversteekplaats. Het figuurtje op het verkeerslicht heeft zijn rechtervoetje naar voren en zijn linker naar achteren. Ik stap ferm door. Een vrouw achter me gilt. In mijn ooghoek zie ik een auto vol op zijn remmen gaan. Ik schrik me te pletter en als ik weer durf te kijken, constateer ik dat er nog drie centimeter tussen de bumper van het gevaarte en mijn linker scheenbeen zit. De chauffeur stapt uit en schreeuwt me enkele woorden toe die ik nog niet kende.
Als de rust na enkele minuten is wedergekeerd en iedereen zijn weg weer heeft vervolgd behalve ik, ga ik even op de stoeprand zitten om van de schrik te bekomen. Ik heb mooi de tijd om de lampjes van het verkeerslicht enkele keren van onder naar boven en van boven naar onder te zien springen. Dan zie ik het. Ik barst in lachen uit. Puur van de zenuwen denk ik. Het onderste manneke op het verkeerslicht heeft zijn voetjes in de wandelstand zoals het hoort. Maar het bovenste ook. Twee identieke figuurtjes. Iemand van het verkeerslichtenfabriekje heeft ooit op maandagmorgen twee dezelfde glaasjes in het apparaat gezet. Nou, daar kun je als kleurenblinde mee thuis komen. En thuis kwam ik. Met flink wat geluk of een bijzonder alerte engelbewaarder.
Maar het wordt natuurlijk wel de hoogste tijd dat ik boven en onder ook eens mee ga nemen in mijn besluitvorming.

12 gedachten over “Kleurenblinde voetganger”

  1. Gelukkig is er nog een boven onder. Bij werkzaamheden aan de rotonde bij ons staan enkele lichten die van kleur verschieten. Het is een grote chaos waarbij blijkbaar weer eerst iets fout moet gaan

  2. Het zou me nooit zijn opgevallen dat de bovenste wandelde. Misschien toch handig om kleurenblind te zijn? Soms dan. ???

  3. Ik heb een t-shirt met deze stoplicht figuurtjes.
    Groen aan de voorkant en rood aan de achterkant.

    Kleurenblind zijn is lastig, maar beleefd iemand aanspreken blijkbaar ook.
    Een scheldpartij in het verkeer heeft weinig zin.

    Zonnige groet,

Reacties zijn gesloten.