Ketchup

Ik ben helaas niet geslaagd voor de opleiding emancipatie. Met grote moeite heb ik voldoendes kunnen halen voor de vakken stofzuigen, strijken en afwassen maar voor het onderdeel koken ben ik gezakt als een baksteen. Veel verder dan een blik tomatensoep warm maken, kom ik niet. Hoewel kippensoep soms ook nog wel wil lukken als ik een goede dag heb.

“Dan doe ik maar iets dat snel klaar is”, zei mijn vrouw toen ze na een dag hard werken op zaterdag thuis kwam. Of ik dan bereid zou zijn om de benodigde etenswaar even bij de supermarkt op de hoek te gaan halen. Omdat ik flinke honger had, wilde ik haar dat plezier wel doen ondanks de wetenschap dat deze vorm van winkelbezoek bij mij altijd leidt tot eindeloos gezoek of ander onaangenaam oponthoud. Dat boodschappen doen, gaat bij mij nooit eens lekker van een leien dakje.
“Breng maar hamburgers, een zak broodjes, een pak yoghurt en een doosje aardbeien mee”, ving ik op terwijl ik me geestelijk op het avontuur aan het voorbereiden was. Ik zocht een tas, trok mijn speciale winkelschoenen aan en begaf me naar de voordeur.
“En ketchup”, hoorde ik nog net voordat ik de deur achter mij dicht sloeg. Ik kan maar vier dingen onthouden en bij meer producten maak ik altijd een briefje. Daar was het nu te laat voor.

Ik stond als derde in de rij bij de kassa en het leek deze keer allemaal geweldig mee te gaan vallen. Er was nog niets voorgevallen dat vertraging had bewerkstelligd.
“Nee mevrouw, bij deze kassa kan alleen gepind worden”, werd meegedeeld aan de dame die aan de beurt was. Een vinger wees vervolgens naar het bordje waar dat op stond. Heel de zooi moest van de band af en getransporteerd worden naar de aangrenzende kassa waar contant geld wel welkom was. Vijf minuten gingen tergend langzaam voorbij.
“Ik wil graag vijfenzestig euro pinnen en de andere acht euro contant betalen”, zei dame nummer twee die haar voorgangster inmiddels had afgelost. Geen idee waarom iemand dat gesplitst betalen in hemelsnaam zou willen en de caissière wist er ook geen raad mee. Een collega werd erbij gehaald. Nadat er op twintig toetsen was gedrukt en er weer tien minuten voorbij gekropen waren, was ik eindelijk aan de beurt.
Ik kwam thuis met een humeur dat wel eens beter was geweest en overhandigde de vijf aankopen aan mijn vrouw die nu aan de maaltijd kon gaan beginnen. Ik vermoedde dat het hoofdgerecht een hamburger op een broodje ging worden en dat daarna de yoghurt en de aardbeien gezamelijk het toetje zou vormen.

“Ik had nog zo gezegd ketchup.”
Ik kreeg de knijpfles in mijn handen geduwd die ik aandachtig bestudeerde.
“Doe nou niet zo moeilijk. Deze smurrie is ook rood en smaakt waarschijnlijk precies hetzelfde.”
Ik ving haar blik op en was al onderweg om de curry om te gaan ruilen.
De eenvoudige maaltijd werd een uurtje later in gepast stilzwijgen genuttigd.

24 gedachten over “Ketchup”

  1. Ik vind je best geëmancipeerd hoor. Hier is ketchup heilig. Alleen van het merk Heinz, anders is de sfeer aan tafel hier ook niet goed.

Reacties zijn gesloten.