Inferno – Dan Brown

Dat we in die hete zomer van 1980 met twee oude auto’s vanuit Noord-Brabant het Gardameer bereikten, was een wonder te noemen. In Riva werd de tent opgezet en van daar toerden we halverwege de vakantie even naar Venetië. Een retourtje van 400 kilometer. Zo maf als een deur waren we. Het is dus niet zo gek dat we amper iets van Venetië zagen in die paar uur dat we er rondhuppelden. Ik herinner me alleen heel veel water en de Basiliek van San Marco. Ik zie ons vijven nog naar de ingang slenteren onder de brandende zon. De dame in ons gezelschap mocht niet naar binnen vanwege haar korte broek.
Inferno van Dan Brown speelt zich voor een flink deel in Venetië af. Het zou voor de leeservaring aardig zijn geweest als ik veertig jaar geleden iets meer van Venetië had gezien.

Robert Langdon, de Amerikaanse hoogleraar kunstgeschiedenis, doet in Inferno tussen neus en lippen door ook Florence en Istanboel aan. Samen met Sienna Brooks, de pientere, knappe en geheimzinnige dame aan zijn zijde, is het hollen en weinig stilstaan geblazen.
Dan Brown volgt zijn beproefde stramien. Veel op het verkeerde been zetten, talrijke achtervolgingen en een berg geschiedenis en architectuur. Precies zoals we dat kennen van Het Bernini Mysterie, De Da Vinci Code en Het Verloren Symbool.
Robert Langdon wordt in Florence in een ziekenhuis wakker met een hoofdwond en geheugenverlies. Het begint daar al lekker met een aanslag op zijn leven en de logische vlucht. Dat geheugenverlies van Langdon is een prima vondst van Dan Brown, want je hebt als lezer, net als Langdon zelf, geen idee wat er aan de hand is.
De kwade genius in het boek is de geniale biochemicus Bertrand Zobrist die de toekomst van de mensheid veilig wil stellen met een nogal drastische oplossing. Het wordt een race tegen de klok om het tij te keren, waarbij De Goddelijke Komedie van Dante Alighieri de puzzelstukjes herbergt.

Dan Brown laat weinig geschiedkundige en architectonische details onvermeld. Een beetje ten koste van de vaart gaat dat soms wel. Ook had hij wel iets minder met achtervolgingen en ontsnappingen mogen strooien. Ondanks die kanttekeningen leest Inferno aangenaam weg, want Brown heeft weer een prima formule voor zijn thriller bedacht. Het allemaal niet grandioos geschreven en ultiem geloofwaardig, maar de combinatie van actie, geschiedenis, Dante, het probleem van de overbevolking en het geheugenverlies van Robert Langdon zorgt ervoor dat je geboeid door blijft lezen. Je moet het Dan Brown nageven dat hij weet hoe je een smakelijk thrillergerecht kunt bereiden.

Kieft – Michel van Egmond

29 april 2018 / 2 sterren, Non-fictie

Ripper – Isabel Allende

5 augustus 2014 / 2 sterren, Thrillers