Ik lees legaal

Ik kreeg vandaag een vriendelijk verzoekje om deel te nemen aan de actie Ik lees legaal.
“Natuurlijk, geen punt”, dacht ik zonder dralen. Even een bannertje op mijn site en ik kan weer rustig achterover leunen en verder gaan met iets waar ik goed in ben: legaal lezen.
Maar ja, ik wil altijd het naadje van de kous weten en dus zit ik alweer ruim twee uur internet af te struinen. Ik wil alles weten over de regels van het kopen, downloaden en uitlenen van e-books.
Ik heb negen jaar en vier maanden geen hoofdpijn meer gehad maar het is terug.
In volle glorie. Sodejuin, wat een heisa en een hoop onduidelijkheid over dat wel of niet legaal aanbieden, kopen, lezen, doorsturen, overzetten, uitlenen, weggooien en kopiëren van e-boeken.
Een mens zou bijna willen dat ie nooit aan de e-reader gegaan was.

Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat er eigenlijk geen bal wettelijk is geregeld en dat iedereen maar datgene roept en doet wat een beetje in zijn of haar straatje past.
Eigenlijk is in de kern allemaal reuze simpel: iemand levert een prestatie (de schrijver schrijft een boek) en iemand anders wil genieten van die prestatie (de lezer leest het boek).
De één krijgt een paar centjes van de ander en iedereen is blij en gelukkig.
Het steekt schijnbaar complexer in elkaar. Te complex voor zo’n simpele ziel als ik.
Illegaal aanbieden mag niet, downloaden uit het illegale aanbod mag weer wel. Uitlenen van papieren boeken aan je favoriete schoonzus mag altijd. Maar foei, uitlenen van e-boeken aan haar is uit den boze. Gelukkig doe ik altijd gewoon maar datgene waarvan ik denk dat het wel in orde is.
Als ik mezelf zonder problemen in de spiegel aan kan kijken, zal het zo beroerd niet met me gesteld zijn.
95% van mijn e-boeken heb ik keurig gekocht, 4% heb ik met het meedoen aan acties en prijsvragen op mijn e-reader gekregen en 1% heb als ‘leenboek’ toegestuurd gekregen.

Mijn schoonzus – die favoriete van hierboven – kreeg voor d’r verjaardag een e-reader. Ze had er niets opstaan. Ze leende altijd papieren boeken van me. Ik heb haar een paar e-boeken ‘geleend’.
Oké, op twee vlakken ben ik misschien dus toch een klein crimineeltje.
Als ik het na vanavond tenminste allemaal een beetje begrepen heb. Ach, ik kan er eigenlijk niet zo mee zitten. Ik vind dat ik die banners ‘Ik lees legaal’ en ‘Een boek mag best iets kosten’ nog zonder problemen mag gebruiken.