We hadden op het werk een ruimte van twee bij twee meter over.
Op een goede dag kwam de directeur het kantoor binnen en wenkte ons.
We volgden hem naar dat hokje waarvan de deur hermetisch gesloten was.
“Dames en heren, ik presenteer jullie de toekomst”, zei hij plechtig. Hij opende de deur en liet ons naar binnen turen.
Ik was mijn tijd toen al ver vooruit en riep met overslaande stem: “allemachtig, da’s een personal computer!”
Mijn collega’s haalden hun schouders op voor het onbekende geval dat daar op een wankel tafeltje stond en ze trokken zich ongeïnteresseerd terug.
De directeur klopte me op de schouder en verzocht me maar eens uit te gaan zoeken wat dat wonder der techniek allemaal aan boord had.
Na werktijd startte ik de IBM op en keek tegen een zwart scherm aan. Na een paar dagen was ik erachter dat er drie programma’s opstonden: Wordperfect, Lotus en DBase.
Na een jaar tikte in alle brieven van ons bedrijf en programmeerde ik tientallen financiële programmaatjes. De database had ik links laten liggen. Een mens moet niet alles willen kunnen.
In die oertijd was er nog geen sms, geen whatsapp, geen weblog, geen facebook en geen youtube. Er bleef ondanks mijn mateloze interesse in alles wat mijn computers te maken had nog tijd voldoende over om gewoon te blijven lezen.
Toen ik van mijn spaarcentjes in 1985 een eigen PC kocht, ging dat voor het eerst écht ten koste van mijn leestijd. Nachtenlang zat ik op dat ding programma’s te schrijven.
Nu we dertig jaar verder zijn, is het hek helaas helemaal van de dam. Nu heb ik een tablet, een computer, een laptop en een smartphone. Continu worden er van alle kanten geluidjes de ruimte in geslingerd. Ik ben een gevangene van het social-mediatijdperk en ik kan al mijn ongelezen boeken net zo goed maar verkopen of aan de straat zetten.
Ik word van dat niet-lezen de laatste tijd behoorlijk mistroostig. Je wilt toch wel een beetje mee kunnen blijven praten over literatuur. Maar ja, als je amper nog aan lezen toekomt dan droogt het poeltje der kennis snel op.
Gelukkig is er altijd nog het fraaie gezegde “als de nood het hoogst is dan is de redding nabij”.
En zo zag ik gisteren in de boekhandel het boek liggen dat me uit de brand gaat helpen.
