Ik liet het hopelijk niet al te nadrukkelijk merken, maar ik was tot aan mijn teennagels geroerd door het ultieme cadeau dat ik kreeg op de dag dat ik een jaar met pensioen was.

Het gezelschap in het restaurant bestond, inclusief mezelf, uit acht familieleden. Ik had meer dan een jaar geleden een etentje beloofd om te vieren dat mijn salaris ingeruild zou worden voor wat AOW en een klein pensioentje. Om zoiets te organiseren had ik wat meer tijd nodig gehad dan een normaal mens.

Mijn kleine familie had een selectie gemaakt van de ruim 400 stukjes op deze website. Daar had het gezelschap een prachtig boekwerk van laten drukken. Bij elk stukje was een geweldige prent gezocht en iedereen had teksten geschreven die perfect bij mijn stukjes pasten.

Al meer dan een week lees en herlees ik het boek. Ik blader steeds opnieuw van voor naar achter en van achter naar voor. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen. Dat mijn zussen, mijn neefjes, mijn zwager en de moeder van mijn achterneefjes en achternichtje er zo veel tijd ingestoken hadden om zo’n bijzonder cadeau voor me tot stand te brengen, kon ik maar amper bevatten.

Toen begon het plotseling te knagen. Het cadeau was weliswaar heel speciaal, maar voor mijn gevoel leek het ook iets te markeren. Een soort van eindpunt van tien jaar stukjes schrijven. Beter ging dat geschrijf van me niet meer worden. Als ik doorging met stukjes schrijven, wilde ik, als ik honderd werd, natuurlijk weer zo’n ultiem cadeau. Dat kon ik mijn kleine familie in de tweede graad niet aandoen. Misschien kon ik er maar beter mee stoppen.

Ik heb geweldige zussen, leuke neven, een heerlijke vrouw van één van hen en een fijne zwager, maar ik moet mijn eigen plan trekken. Ik schrijf dus toch maar door, want ik kan niet anders. Wel hoop ik dat iemand zo eerlijk is om me te laten weten als het écht waardeloos gaat worden. Mocht ik binnen twee dagen meer dan drie berichtjes krijgen dat het nu al zover is dan leg ik me daar natuurlijk bij neer. Ik luister naar goede raad. Als ik zin heb.