Het kan me aan mijn reet roesten

Volgens mij ben ik keurig netjes opgevoed. Ik spreek met twee woorden, schoffeer geen mensen en ben zelfs in staat om een ferme boer tegen te houden als ik erg mijn best doe. Het is van een grote zeldzaamheid als ik eens verbaal uit mijn slof schiet. Het was dus even schrikken voor de omstanders toen ik de woorden, die ik nooit eerder over mijn lippen had gekregen, er met flink wat decibels uitgooide: ‘Het kan me verdorie aan mijn reet roesten.’

Nu is het woord verdorie wel erg braafjes. Ik heb het in alle eerlijkheid gecensureerd omdat ik me ervoor schaam dat ik op de plaats van verdorie iets verfoeilijkers zei. Ik snap ook niet goed waarom ik precies die uitdrukking bezigde. Ik heb niet de gewoonte om reten te onderzoeken, maar dat ze roesten, lijkt me natuurkundig gezien tamelijk verzocht. Een reet kan smerig of nat zijn, maar van oxidatie op die plek heb ik nog nooit gehoord.

De man had een kaal hoofd, een bierbuik en biceps als staalkabels. Hij kwam de supermarkt uit toen ik er net naar binnen wilde om drie bakjes frambozen te gaan halen vanwege de door mij hooggeprezen stapelkorting. De persoon in kwestie had er blijkbaar goed de pee in, want hij knalde vol gas met zijn karretje tegen dat van mij.
‘Kende nie uit oew doppe kijke’, schreeuwde de bulldozer. Nu ben ik naast keurig opgevoed ook niet op mijn kalende achterhoofd gevallen. Ik deed er het zwijgen toe. Jarenlange ervaring me heeft geleerd dat zoiets verreweg het slimst is om verdere escalatie te voorkomen.
Het was zo’n tiep dat geen raad wist met het zwijgen van de opponent en hij begon aan een lange tirade.
Ik heb vanzelfsprekend ook mijn grenzen en onderbrak hem meedogenloos met: ‘Ik stel dat fulmineren van u niet zo erg op prijs.’
‘Fulmiwatte?’
‘Dat, ja’, zei ik kalm.
Hij liep rood aan. ‘Ik ram oe in elkaar’, braakte hij uit.
Het was redelijk druk om ons heen geworden. Toen vlogen mijn decibels ieders oren in: ‘Het kan me verdorie aan mijn reet roesten.’ De zin sloeg nergens op, maar de grofgebekte anabolengebruiker was meteen van de wijs gebracht. Hij stond even perplex.

Ik nam de gelegenheid te baat om met een handige manoeuvre de winkel in te spurten. Ik kocht niet alleen drie bakjes frambozen. Op de middelbare school had ik een vijf voor natuurkunde, zodat ik niet helemaal zeker van die oxidatie was. Misschien dat een reet gaat roesten naarmate je ouder wordt. Zo’n schuursponsje zou misschien toch van pas kunnen komen.

17 gedachten over “Het kan me aan mijn reet roesten”

  1. Er zijn tegenwoordig zóveel roestige kunstwerken waar hier en daar wel een reet in zit dat ik zou zeggen, hou toch “verdorie” dat schuursponsje in de aanslag. Uiteindelijk is de éne reet de andere niet en moeten we niet te gemakzuchtig zijn .

Reacties zijn gesloten.