Vandaag kwamen mijn hersenen er bij toeval achter dat een leeuw dezelfde handicap heeft als ik. Mijn pech is dat ik een website te onderhouden heb en dat een leeuw het geluk heeft dat niet te hoeven. Maar we zijn allebei kleurenblind.

Ik heb altijd al een apart functionerend zwikje hersenen gehad en dat is er na mijn pensioen niet beter op geworden. Mijn hersenen reageren anders dan ik zou willen. Als ik dat deel in mijn schedel vermanend toespreek, krijg ik zelden de gewenste respons. Ik dien mijn toevlucht te nemen tot bezigheden waarvan ik in de flow raak, zodat het piekergedeelte het zwijgen wordt opgelegd.

Voor het bereiken van die gewenste gemoedstoestand ga ik biljarten en kaarten. Helaas blijven er dan nog zeshonderdnegentig uren in een maand over. Ik ben dus ook Flikken Maastricht met terugwerkende kracht aan het kijken. Al een half jaar zit ik elke donderdagavond met drie flesjes bier en een blik koude knakworstjes achter mijn computer een aantal afleveringen tot me te nemen. Tijdens Flikken Maastricht raak ik in trance en heb ik totaal geen last meer van malende hersenen.

Een apart hoofd laat zich echter niet zomaar dresseren. Ik ben bij seizoen zestien aanbeland waarin Tygo Gernandt de slechterik van dienst speelt. Ik weet dat rechercheurs Floris Wolfs (Victor Reinier) en Eva van Dongen (Angela Schijf) het volgende seizoen ook moeten halen, maar tijdens het kijken ben ik daar absoluut niet gerust op.
Die Tygo Gernandt speelt nog angstaanjagender dan dat hij eruitziet. De spanning is dikwijls niet te harden en na zo’n driekwart aflevering zet ik de computer vaak alweer uit. Die man is veel te eng voor me.

Om de vrijgekomen tijd te vullen, besloot ik aan slag te gaan met mijn website. Ook zo’n activiteit waarbij ik geheel en al gefocust kan blijven. Binnen de kortste keren werd het een puinhoop. Mijn amateuristisch programmeren hielp de zaak qua kleurstelling finaal aan gort. Ik heb rare hersenen en ik ben kleurenblind. Er zijn betere combinaties voor te stellen.
Nu zit ik al dagenlang vele uren achter elkaar nieuwe kleuren bij elkaar te zoeken, terwijl ik amper het verschil tussen rood, paars en groen zie. Het grote voordeel is dat mijn hoofd nu met niets anders bezig hoeft te zijn.

Ik denk toch dat ik er weer eens wat vaker op uit moet trekken. Om te beginnen lekker een keertje op de fiets naar een willekeurige dierentuin om een bezoekje aan een rustige leeuw brengen. Gedeelde smart is halve smart onder kleurenblinden.