Grote vriend

‘Het is Mies zijn grote vriend en dat weet hij wel.’ Het was mijn standaardzinnetje voor Elyn als ik thuiskwam en ze op me lag te wachten. Elyn was een teefje, maar in ons dialect is alles van het mannelijk geslacht. Het klonk dus als: ’tis Mies zunne gròòte vriend en dà wit ie wel.’
Yessie noem ik per abuis soms Eeltje wat het troetelnaampje voor Elyn was. Als ik me weer eens vergis, schaam ik me een beetje.

We hadden er geen rekening mee gehouden dat het zo lastig zou worden. Yessie was supersnel overprikkeld en begon dan te bijten en te rennen tot ze niet meer kon. De bench was een totale ramp. We zaten soms met de handen in het haar. Mijn vrouw tenminste. Ik moest net doen alsof met die paar minimalistische sprieten van me.

Een maand geleden lag Yessie op zondagmorgen voor pampus in de huiskamer. Met spoed moest ze naar de dierenkliniek. Een echo, een injectie, medicijnen, speciaal voer en een flinke aanslag op de portemonnee waren het resultaat.
Twee weken later verschoot ze van een fiets met een rammelende ketting. Ze rukte zich los en vloog als een gek naar huis waarbij ze haarzelf een manke linker voorpoot bezorgde. Deze keer werd het geen echo, maar een röntgenfoto. De beurs werd nog iets leger.

Yessie is nog steeds af en toe een recalcitrante pup, maar het begint, nu ze drie en een halve maand is, gelukkig beter te gaan. Ze is slim, aanhankelijk en prachtig om te zien. Een knuffelkont eersteklas als ze in d’r hum is. De honden en mensen in de buurt vinden haar geweldig.

Elyn en Yessie. Twee prachtige Schotse collies met totaal verschillende karakters. Elyn was mijn maatje. Misschien heb ik te lang een nieuwe Elyn gewild. Ik weet nu dat dat niet kan en ook niet hoeft. Yessie en ik hebben een band die nog wat moeizaam is, maar die mooi en intens zal worden. Dat vertrouwen is er.

Yessie ligt vanavond, zoals vaker, aan mijn voeten als ik achter de computer zit. Ik aai zacht over haar rug. Ze draait haar kopje opzij en likt over mijn hand. Dan spreek ik, na bijna vier jaar, die zin weer uit. ‘Tis Mies zunne gròòte vriend en dà wit ie wel’.
Ik vermoed dat ze het snapt want ze komt rustig overeind, gaat zitten en geeft me een pootje. Haar eerste.