Het kijkgenot bij ons is tamelijk ver te zoeken. Onze tv is een zielig apparaat dat lachwekkend klein is vergeleken met de dinosaurusmodellen van tegenwoordig. Een nieuwerwets exemplaar beslaat met gemak een hele wand, terwijl dat tv’tje van ons op een kaasplankje kan staan zonder te wiebelen. Zelden kijk ik dus een film thuis. Met zo’n prul van een tv is Netflix zonde van het geld en bij de commerciëlen zit je al snel een uur zinloze reclame tot je te nemen. Ik zoek liever een lekker groot scherm buitenshuis. Helaas zijn het droevige tijden en kun je geen bioscoop in.

Op Moederdag zat ik me ’s avonds, tegen mijn actieve natuur in, stierlijk te vervelen.
‘Zou er niet een leuke film op tv zijn?, gooide ik een balletje op.
Het balletje viel op het hoofd van mijn vrouw die verbolgen van haar boek opkeek en te kennen gaf geen antwoord te willen geven. Ik besloot het dus zelf maar uit te zoeken. Er bleek, op een ver naar achteren weggestopte zender, een film op het punt van beginnen te staan. Ik had het geluk dat er eerst nog ontelbare reclameboodschappen voorbij kwamen, zodat ik ruim de gelegenheid had te achterhalen of de film iets voor me zou zijn.

Het was een schot in de roos. In dubbel opzicht. Hoe groot was de kans dat er uitgerekend op Moederdag een film uitgezonden werd die ‘Mother!’ heette? Volgens mij was die kleiner dan dat ik nog ooit krullen zou krijgen. Een miljoenste tref dus. Daarbij waren de recensies die ik snel tot mij nam bijzonder extreem. Men vond ‘m geweldig óf bagger. Een kolfje naar mijn nieuwsgierige hand.

Van de regisseur (Darren Aronofsky) en de twee hoofdrolspelers (Jennifer Lawrence en Javier Bardem) had ik van mijn leven nog nooit gehoord. Ik loop wat achter qua filmkennis tegenwoordig. Gelukkig deden er ook een paar types mee die ik nog kende van vroeger: Ed Harris en Michelle Pfeiffer.
‘Go for it’, sprak ik mezelf toe. Na vijftien minuten zou ik het waarschijnlijk wel voor gezien houden. Het kijkt gewoon niet lekker op dat ondermaatse beeldscherm met dat blikken geluid. En van die reclames zou ik ook wel niet echt vrolijk worden.

Ik vergat, zelfs tijdens de tergend lange reclame-onderbrekingen, naar het toilet te gaan. Volkomen gehypnotiseerd zat ik naar het scherm te staren. Vraag me niet of ik Mother! (met uitroepteken) een geweldige of een draak van een film vond. Ik ben stiekem wel gecharmeerd van dit soort films, maar nu lag na afloop mijn brein in stukjes in mijn hersenpan. Ik kan niet anders dan om, bij hoge uitzondering, twee waarderingen te geven. Een tien, omdat ik van mijn teennagels tot aan mijn kruin aan een stuk door stijf stond ongeloof en spanning, en een één omdat ik, tot aan de laatste scène, werkelijk geen idee had gehad waar de film eigenlijk over ging.

Bij de aftiteling draaide ik mijn hoofd opzij. Mijn vrouw zat nog steeds in haar boek te lezen. Of ze in de voorbije uren van haar stoel was opgestaan, wist ik niet. Misschien was ze wel twee, drie of vijftien keer aan de wandel gegaan. Ik was totaal in trance geweest. Oh moeder, wat een overrompelende trip had ik met Mother! beleefd.