Fluitende kogels

Ik wrong me in de meest rare bochten, maar het wilde me maar niet lukken. Meestal kwam ik niet verder dan een kwartier. Als ik een ongekende superavond had, dan kon ik het met inspanning twintig minuten volhouden. De oorzaak was dat ik, op de veren na, een echte stresskip geworden was. Films waren even niet aan me besteed. Ik bleef voortijdig afhaken. Toen geschiedde er een wonder.

Ik ben een enorme fan van Sergio Leone. Als iemand terloops de namen Claudia Cardinale, Charles Bronson, Henry Fonda en Jason Robards laat vallen dan vlieg ik van enthousiasme recht overeind. Once Upon a Time in the West heb ik zeker dertig keer gezien. Zondag kwam de andere topper van die Italiaanse regisseur op tv. Doe maar niet, dacht mijn ene helft. Mijn andere helft, die het tegenovergestelde vond, won. Ik nestelde me met weinig vertrouwen op de bank.

The Good, the Bad and the Ugly scoort op filmsites ongeveer net zo goed als Once Upon a Time in the West, maar Claudia Cardinale is er niet in te bekennen. Een zwaar minpunt als je het mij vraagt. Gelukkig dat Clint Eastwood wel van de partij is. De inmiddels negentigjarige is al mijn favoriete acteur sinds hij als Rowdy Yates in Rawhide een zwikje koeien naar voren dirigeerde.

De muzikale lezers mogen hier even met me meezingen als intermezzo.

Move ‘em on, head ‘em up
Head ‘em up, move ‘em on
Move ‘em on, head ‘em up, rawhide
Cut ‘em out, ride ‘em in
Ride ‘em in, cut ‘em out
Cut ‘em out, ride ‘em in, rawhide

Ik moet bekennen dat me finaal ontgaan was dat je voor The Good, the Bad and the Ugly over een goed getraind achterwerk dient te beschikken. Twee uur en drie kwartier duurt de film en dan mag je als bonus ook nog drie kwartier irritante reclame proberen te ontwijken. Daar zat ik dan van acht tot half twaalf op de bank. Na afloop wist ik dat een nieuwe zithoek geen overbodige luxe was. We zakten allebei door, de bank en ik. Mijn oude rug van bijna vierenzestig jaar begon te zeuren dat hij me niet meer overeind wilde helpen. Maar ik had de film uitgezeten. Dat verzachtte de pijn.

The Good, the Bad and the Ugly (1966) is bijna vijfenvijftig jaar oud, maar nog steeds een absoluut meesterwerk. Schitterend in beeld gebracht, spannend, dramatisch en humoristisch. Geweldige rollen van Clint Eastwood (the Good), Lee Van Cleef (the Bad) en Eli Wallach (the Ugly). De shoot-out tussen de drie mannen als climax is ongeëvenaard. Oké, Once Upon a Time blijft mijn favoriet, maar deze rolprent van Sergio Leone staat bij de westerns op een onwrikbare tweede plaats. Alleen The Hateful Eight van Quentin Tarantino kwam de laatste jaren een beetje in de buurt. Zonde dat het genre van de colts, paarden en saloons niet meer is wat het ooit was.

Ik nam mijn plastic klappistooltje mee naar bed. Mijn vrouw verschoot zich het apelazarus toen ik nét iets te luid scandeerde: ‘When you have to shoot, shoot. Don’t talk.’ Gelukkig begreep ze al snel dat ik alleen maar af moest kicken van die magistrale film. Ze was niet in de stemming om Claudia Cardinale te spelen, zodat ik mezelf maar in slaap neuriede met de muziek van Ennio Morricone.