Mijn lezen bereikte in 2022 een eng en absoluut dieptepunt. Ik nam zelfs niet meer de moeite om de paar boeken die ik las aan mijn lijst van boeken toe te voegen dat ik al tweeëntwintig jaar bijhield.
Het jeugdboek dat vorig jaar de Gouden Griffel voor het beste jeugdboek had gewonnen, lag door mijn vrouw gelezen nog op tafel en staarde me aan. Ik besloot één goed voornemen te maken en sloeg op 1 januari ‘Films die nergens draaien’ open. Om precies zeven minuten over acht in de avond.
Binnen anderhalf uur had ik tachtig bladzijden weggewerkt. 2023 was voortvarend van start gegaan. Het boek van Yorick Goldewijk las lekker weg, maar had me vooralsnog niet finaal van mijn sokken geblazen.
Dat van die sokken gebeurde pas op 2 januari. Na ‘De slimste mens’ gekeken te hebben, ging de tv uit en las ik verder. Toen mijn oude lijf vermoeid raakte, zocht ik mijn nachtgoed op en dook ik in bed. Ik las horizontaal nog even door.
Na mijn standaardplasje een half uur later trok ik het dekbed weer over mee heen en besloot de resterende vijftig bladzijden tot 3 januari te bewaren. Dat lukte me niet. Ik was inmiddels zo gegrepen door dit fascinerende boek dat ik het weer ter hand nam en in één ruk uitlas. Meer dan honderdzestig bladzijden had ik binnen enkele uren verslonden. Het moet een record zijn geweest.
Cato leeft samen met haar vader die zich in zichzelf heeft teruggetrokken. De moeder van Cato is na haar geboorte overleden. De vader heeft het verlies nooit kunnen verwerken. Cato heeft alleen een jurk van haar moeder en één enkele foto. Dan ligt er ineens een kaartje van mevrouw Kano op het bureau van Cato’s vader. Cato gaat op onderzoek uit en vindt de oude vervallen bioscoop die Kano runt. Daar leert Cato dat het mogelijk is om via het speciale filmdoek de wereld van oude herinneringen binnen te stappen. In de films en in de realiteit ontmoet Cato personen die onlosmakelijk en ingenieus met elkaar verbonden zijn.
Yorick Goldewijk heeft met ‘Films die nergens draaien’ een magistraal magisch-realistisch jeugdboek geschreven. Het plot steekt prachtig in elkaar en de schrijfstijl van Goldewijk is geweldig. Ontroerend, humoristisch en spannend. Zo ontroerend op het eind dat ik het boek, als bijna met pensioen zijnde man, dichtsloeg terwijl de tranen over mijn wangen biggelden.
