Sorry, sorry en nogmaals sorry. Ik ontkom er niet aan om mijn oprechte excuses aan te bieden. Alle bioscopen in een straal van vijftien kilometer heb ik de laatste jaren finaal links laten liggen en dat spijt me. Het begon natuurlijk allemaal met dat verrekte corona. De bioscopen sloten de deuren en ik moest iets verzinnen. Ik zocht mijn toevlucht tot Netflix. De bioscopen zijn alweer tijden open, maar mij hebben ze er niet meer gezien. Ik ben een afvallige geworden en dat is niet fraai van me
Ik kijk thuis niet vanaf de bank want dan zie ik onze tv. Die is niet geschikt om er langer dan dertig seconden naar te staren. Het toestel heeft een kleurenscherm maar daar is alle positiefs wel zo’n beetje mee gezegd. Het scherm heeft nog het meeste weg van een bibberende postzegel. Ik kruip op de avonden in het weekend dus achter mijn computer en ga dan los tot diep in de nacht. Ik krijg er tegen half twee- door de ongemakkelijke eetkamerstoel – behoorlijk rugpijn van, maar het grote computerscherm kijkt honderd keer beter dan dat mini-tv’tje van ons uit de vorige eeuw.
Dom genoeg ben ik op Netflix series gaan kijken. Daar gaan enorm veel weekenden inzitten. How to Get Away with Murder was de laatste serie die ik keek. 6 seizoenen. 90 afleveringen. Elk weekend keek ik. Ik kon meer niet stoppen.
Nu zal niet iedereen dezelfde smaak hebben als ik, maar ik vond de serie geweldig. Van mijn leven had ik nog nooit van Viola Davis gehoord, maar ik vond haar weergaloos in de rol van Annalise Keating. Als professor in crimineel recht geeft ze les op de universiteit en neemt ze een stelletje studenten op sleeptouw. ‘Hoe kom je weg met moord?’ probeert ze hen te onderwijzen. Dan moeten ze in hun dagelijkse levens zelf met dat motto aan de slag als er her en der slachtoffers in hun directe omgeving vallen.
Toch ben ik blij dat het er eindelijk opzit. Ik strompel door het huis vanwege mijn rug en mijn slaappatroon valt al een tijd niet meer in de categorie ‘lekker gezond’. Een nieuwe tv kopen die groter is dan een broodtrommel om mijn verslaving aan Netflix verder te ontwikkelen, lijkt me niet verstandig. Wel goed voor mijn rug misschien, maar dat nachtbraken is er niet mee opgelost.
Slimmer is het waarschijnlijk om de tv samen met Netflix bij het grofvuil te zetten en gewoon weer elke weekend naar de bioscoop te gaan. Voor ik zeker weet wat ik precies wil, start ik misschien nog één keer een serie op Netflix op. Ik heb er al eentje op het oog. 5 seizoenen met in totaal 62 afleveringen. Dat moet te doen zijn als ik af en toe een paracetamolletje slik.