De erfgenaam – Doornaert & Van der Leest

We hadden vroeger een buurman op de camping die midden in de nacht voor iedereen die nog wakker was soep maakte. Hij gooide werkelijk alles wat hij voor het grijpen had in een grote pan. Vermicelli, bonen, bloemkool en gehakt maar ook sambal, speculaas, pepermuntjes en drop. Een onmogelijke mix maar het smaakte als de lekkerste soep ooit. Die herinnering kwam naar boven toen ik De Erfgenaam van het neoliteraire schrijversduo Doornaert & Van der Leest dicht sloeg.

In dit tweede deel van de trilogie De schaduw van Jakkaru strooien de schrijvers kwistig met ingrediënten die van durf getuigen. De filosofische beschouwingen, taalvirtuositeit, frivoliteiten, diepzinnigheid en kostelijke humor worden zo enthousiast en vakkundig door elkaar geroerd dat het uitgeserveerde leesvoer buitengewoon smakelijk is. Je wilt na de laatste bladzijde nog eens opscheppen maar je zult moeten wachten tot het derde deel verschijnt.

Met de oude pa Roger Brandnetel staan de zoons Frederic, Patrick en Jo elk jaar aan het graf van hun moeder die hen met het één en ander heeft opgezadeld. Pa legt op 98-jarige leeftijd het loodje en laat naast behoorlijk wat geld ook een opblaaspop en 100.000 IKEA-potloodjes na. De broers verdelen de handel.
We volgen Patrick die in een psychiatrisch ziekenhuis zit om uit handen van de misdaadorganisatie Jakkaru te blijven, Jo die met zijn erfenis café Wir War opkoopt en daar een behoorlijk zooitje van maakt en Frederic die met zijn nieuwe geliefde Soranja zijn strijd tegen de drank voortzet. Elk op hun eigen manier worstelen de broers met hun verledens.
Tussen de vaak pijnlijke bespiegelingen door verluchtigen heerlijke intermezzo’s het verhaal. Zo koopt Jo van een deel van de erfenis een forse collectie singletjes. À la Bret Easton Ellis worden de titels en artiesten allemaal opgesomd. Naast The Cats, Joe Cocker, Janis Joplin en een hele riedel andere artiesten treffen we ook The Sneepgoat, De Scharluinen, Steven Drieklezoor en The Brandnetel Brothers aan. Humor ten top.  Doornaert & Van der Leest durven het ook aan om zichzelf en enkele mensen om hen heen ten tonele te voeren. Tussen neus en lippen door verschijnen ze zelfs als Treanrood & Van der Steel.

Misschien komen we in deel drie meer te weten over Oku Soseki de nieuwe buurvrouw van Patrick in de kliniek. Wat heeft zij precies met Jakkaru te maken?  Zal Jo in het reine komen met zijn traumatische jeugdervaring? Zal Frederic het geluk vinden en van de drank blijven nu Soranja hem op 63-jarige leeftijd nog een kind heeft geschonken?
Of Doornaert & Van der Leest die vragen gaan beantwoorden, valt niet te voorspellen. Op hun ongeëvenaarde manier zullen ze optekenen wat er in hun neoliteraire hoofden naar boven komt. De lezer zal hoe dan ook opnieuw verrast worden. Vol verwachting klopt in ieder geval mijn hart. Deel drie van de trilogie De schaduw van Jakkaru zal me ongetwijfeld weer net zo goed smaken als De erfgenaam en Ik, Frederic Brandnetel.

Waardering: 3 uit 5.

3 gedachten over “De erfgenaam – Doornaert & Van der Leest”

Reacties zijn gesloten.