Het is op de kop af veertien maanden geleden dat ik voor het laatst een golfje filmde dat ik terug de zee in zag gaan. Het was aan de Noordzee op Texel bij paal 14 om precies te zijn. Ik kom alleen op eilanden waar ik geen airmiles voor nodig heb en waar ik uren in alle rust over het strand kan banjeren. Dat ik toch ooit airmiles ging sparen, kwam omdat ik ze in kon wisselen voor elektronische boeken. Vraag mij niet wat een boek met lucht te maken heeft, maar ik zat er niet mee. Die winkel waar ik de e-books kocht, besloot de airmiles in de ban te doen. Daar was ik mooi klaar mee en moest rap iets anders verzinnen. Zelf uitgekozen films thuis op de bank kijken, leek me een acceptabel alternatief. Ik kocht een voucher voor twee stuks en ontdekte natuurlijk weer te laat dat we geen smart-tv hadden.
Ik was fan van de tv-serie. Veertig jaar geleden moet het zeker geweest zijn. ‘Ze pleen, ze pleen’, was elke aflevering de openingszin van Tattoo, de klein uitgevallen assistent van Mr. Roarke. Het vliegtuig landde op het eiland. De fantasieën van de gearriveerde gasten werden in vijftig minuten werkelijkheid. Er was nu zowaar ook een film zag ik al scrollend door de lijst van voucher-kandidaten. Bingo. Ik tikte de code van mijn voucher in en ging er eens lekker voor zitten. Dat lekker was bij wijze van spreken, want ik moest Fantasy Island gaan kijken op die ongemakkelijke rechte stoel bij mijn pc. Dat krijg je ervan als je een smart-tv altijd overbodige luxe hebt gevonden.
Het was nét te hebben die bijna twee uur kijken, maar veel langer had het niet moeten duren. Dat lag niet alleen aan de stoel. Door mijn verstand op nul te zetten en de onwaarschijnlijkheden en chaotische opbouw van de film voor lief te nemen, kon ik er nog redelijk van genieten. Een gigantische knaller is Fantasy Island als film niet. Geef mij die serie van vroeger maar.
Een dag eerder had ik nog gewoon op de bank voor onze oude tv gezeten. Ik zapte wat in de wilde weg rond en zag dat er een film op het punt van beginnen stond. Ik wist dat het heftig zou worden, maar besloot te kijken. Het op waarheid beruste verhaal speelt zich af op een eiland waarvan de naam in mijn geheugen gegrift staat. Het is het Noorse eiland Utøya waar op 22 juli 2011 honderden kinderen en jongvolwassenen van de Arbeiderspartij op zomerkamp waren. 69 van hen werden in 72 minuten tijd in koelen bloede vermoord door Anders Breivik. Nog 8 stierven later aan hun verwondingen. Utøya 22. juli vertelt het verhaal aan de hand van de getuigenissen van de overlevenden. In de film zie je Breivik niet en wordt er geen moment aan hem gerefereerd. Soms zie je een vage schim in de verte. Je volgt de vluchtende jongens en meisjes in hun doodsangst en totale wanhoop. De meesten die wisten te ontkomen aan deze hel raakten getraumatiseerd. De film is een aangrijpend document van die verschrikkelijke gebeurtenis die Noorwegen recht in het hart trof. De gapende wond zal nog tientallen jaren voelbaar zijn in de Noorse samenleving.
