Mijn kennis van het dieren- en plantenrijk mag gerust dramatisch genoemd worden. Ik hield op mijn 15e het vak biologie voor gezien vanwege mijn onophoudelijke gestuntel tijdens de groei- en bloeilessen. Nog altijd kan ik een landschildpad maar met moeite van een zeeleeuw onderscheiden. Sommige beesten zijn echter zo typisch van voorkomen dat zelfs ik me niet kan vergissen.
De herfst stond niet te popelen om het seizoenstokje van de zomer over te nemen. We wilden nog één keer een flinke wandeling maken zonder het gekriebel van de schaapswollen truien op onze gebruinde onderarmen. We besloten uit onze comfortzone te stappen en een flinke reis te ondernemen. Ik gooide een extra litertje benzine in de tank en trapte het gaspedaal van onze oude Citroën diep in. Maar liefst vijftien lange kilometers tuften we vanuit Valkenswaard in noordelijke richting. We parkeerden de auto ergens bij de Strabrechtse heide in de buurt van Heeze en trokken de natuur in.
Na een half uurtje opsnuiven van frisse lucht zag ik de uit de kluiten gewassen zebra in de verte kalm gras naar binnen werken. Nog nooit eerder had ik er eentje in Nederland in het wild gespot. Je treft hier tegenwoordig de raarste exoten aan en ik sloeg dus niet direct steil achterover toen ik de zo kenmerkende strepen ontwaarde.
‘Het is een paard hoor’, zei mijn vrouw toen ik haar deelgenoot maakte van mijn bijzondere ontdekking. ‘Het heeft alleen maar een kleedje met strepen over het lijf hangen’, voegde ze er als toelichting aan toe.
Nu ben ik niet snel ergens van overtuigd en ik begon het dier zachtjes te naderen. Op een metertje of twintig afstand had ik voldoende focus om te constateren dat er inderdaad sprake was van een bespottelijke bedekking. Ondanks de zwart-witte strepen stond er een honderd procent paard voor mijn snufferd.
Ik ontdek in de mensenwereld regelmatig wolven in schaapskleren, maar deze camouflage vond ik zo mogelijk nog schokkender. Het moest niet veel gekker gaan worden in deze maffe wereld. Ik was nog ontdaan van de ontmoeting met het wonderlijk verkleedde paard toen ik ‘s avonds mijn tijgerpyjama aantrok en in bed stapte.
Haha, ik heb ook ooit foto’s staan maken toen ik die dekens voor het eerst zag. Ik vind ze GEWELDIG!
Een veelvoorkomend verschijnsel zo begrijp in inmiddels. Ik loop nogal eens achter de fanfare aan qua opmerkzaamheid.
haha, herkenbaar! Dochter heeft drie ezels in de weide en één had deze zomer ook zo’n zebrapakje aan, wegens last van eczeem en tegen de vliegen, zelfs een masker op hun kopje!
https://www.facebook.com/Ezelhof/photos/a.10154543593970538/10160253596395538/?type=3&theater
Tegen vliegen en eczeem. Dat klinkt heel logisch.
Oeps…en nog herkenbaar ook! 🙂
Blij dat ik niet de enige ben.