Ik geef maar eerlijk toe dat ik in mijn leven voor minder zware opgaves heb gestaan dan met pensioen zijn. Nu had ik al ingecalculeerd dat zo’n eerste week behoorlijk wennen zou worden, dus echt in paniek ben ik nog niet. Gebeurtenissen hebben bij mij wat tijd nodig om in te dalen. Gelukkig kan ik eindelijk zonder slikken terugblikken op die dag waarop ik had zitten wachten, maar waar ik bijna net zo veel tegenop had gezien.

Ik begon mijn laatste werkdag heerlijk relaxed door tot een uur of tien achterover te leunen en naar de slingers en ballonnen boven mijn hoofd te staren. Op die feestversiering na zal dat beeld voor velen vertrouwd zijn geweest. Toen was er koffie met gebak in het restaurant. Er waren fijne speeches, ik kreeg een prachtige kaart, heerlijk bier, een cadeaukaart, een schitterend bord met daarop ‘Mies’ leeshoekje’ en natuurlijk de onontkoombare geraniums. En er was nog een cadeau. Hoe prachtig mooi en ontroerend dat geschenk vanwege mijn pensioen was, zou ik pas die avond ten volle beseffen.

Ik had op een paar maanden na dertig jaar bij dit bedrijf rondgehuppeld en daar collega’s met mijn slap gezever meer dan eens tot wanhoop gedreven. Het is een mooi bedrijf dat mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan waardevol werk helpt. Een bedrijf waar ik nu ineens niets meer te zoeken zou hebben.
Het voelde, toen ik thuis aan mijn eerste biertje zat, ineens erg dubbel.
Ik wist dat ik een aantal collega’s ongelofelijk zou gaan missen, maar dat het wat werk betreft echt mooi geweest was. Het was – en dat wisten de meeste van mijn naaste collega’s wel – de laatste twee jaar niet meer van een leien dakje gegaan voor me. Toch had ik de eindstreep met overtuiging gehaald. Bijna Leeg, maar meer dan voldaan.

Ik begon te bladeren in dat ultieme geschenk. Het was een fraai vormgegeven magazine met foto’s van mij van de afgelopen dertig jaar en persoonlijke verhalen van mijn collega’s. Het was prachtig, maar dan ook écht prachtig gemaakt. Ik begon de verhalen te lezen. Ontroerend waren ze en vaak ook humoristisch. Alle persoonlijke ontboezemingen waren warm en vol lof. Met meer warmte en lof dan ik ooit verdiend dacht te hebben.
Tijdens het lezen, vloeiden er regelmatig …
Ach, laat ik als stoer gepensioneerde nu maar niet al te melodramatisch gaan doen.